زهره شفیعی مدرس دانشگاه اظهار كرد: وقت شناس بودن یا مسئولیت پذیر بودن، یك مدل احترام گذاشتن به خودمان و به دیگران است. ما با این كار به فرد مقابل نشان خواهیم داد كه فردی ارزشمند است و قرارست وقت خود را جوری تقسیم كنیم كه به همه برنامه هایمان برسیم یا اینكه به فرد نشان می دهیم كه فردی ارزشمندست كه در بین این همه كار و مشغله برایش وقت گذاشته ایم.

وی ادامه داد: اما بعضی وقت ها خیلی از افراد یك نگاه بالا به پایین دارند؛ فكر می كنند كه حق خودشان است. یعنی هر موقع كه دوست دارند، یك كاری را انجام می دهند یا بالعكس، مثلا؛ یك جلسه ی مهم دارند، اما فرد خیلی دیر خودش را به جلسه می رساند و در مقابل اعتراض دیگران كار خود را توجیح می كند كه دیر آمدن او اتفاق خاصی نبوده است. اصلا برای او اهمیتی ندارد كه طرف مقابل را چقدر منتظر گذاشته است.

زهرا شفیعی افزود: یا مثلا اگر مهمانی دعوت می شوند، اصلا برایشان اهمیت ندارد كه سر موقع به مهمانی برسند، متاسفانه بعضی از افراد این نگاه را دارند. بعضی ها نیز به علت اینكه خویشتن ناكافی دارند، یعنی افرادی كه آنقدر در ذهنشان درگیری فكری دارند كه تبدیل شدند به فردی كه نمی توانند درست تصمیم بگیرند و درست برنامه ریزی كنند، دارای ثبات نیستند.

زهرا شفیعی خاطرنشان كرد: خیلی ها هم آنقدر وارد مسائل جزئی می شوند، به این فكر می كنند كه چگونه از ساعت به ساعتشان استفاده كنند، تبدیل می شوند به افرادی كمالگرا و رفتارهای وسواس گونه از خودشان نشان می دهند. مثلا؛ اگر یك برنامه ای داشته باشد و هم زمان در ترافیك گیر كند، انقدر بخاطر این موضوع خودش را سرزنش می كند كه در آخر مشاهده می كند كه از همه ی كار ها و برنامه های خود عقب افتاده است.

این روانشناس عنوان كرد: وقتی ما ریشه مشكل شخص مورد نظر را متوجه شویم كه از روی بی تصمیمی و كمالگرایی آن شخص است یا اینكه نگاه بالا به پایین است، آن موقع راحت تر می توانیم در مورد اینكه با این افراد چگونه باید ارتباط برقرار كنیم و تصمیم بگیریم. افرادی كه همیشه قدرت تصمیم گیری ندارند یا همیشه كار را رها می كنند، باید از مطالبه كردن از آنها شروع كنیم، مثلا از این افراد كارهای كوچك در خواست كنیم لذا وقتی كارهای بزرگ را بخواهیم قدرت انجام كار را ندارند، وارد یك زمینه های خیلی بزرگ و پرچالش می شوند و معمولا وسط راه كار را رها می كنند.

زهره شفیعی در رابطه با افراد كمالگرا تصریح كرد: این نوع افراد اخلاق های وسواس گونه دارند، در یك موضوعاتی اگر در درون خودشان محدوده ها و ناپایانی هایی را قبول كنند و می دانند كه خیلی از كارهای خود را بدون هیچ اضطراب و تنش انجام می دهند، با این وجود بابت باید و ناباید های زندگی شان مدام خودشان را سرزنش می كنند یا یك زمینه ایده آل برای خودشان ساخته اند، این افراد زمانی كه با خود واقعی شان مواجه می شوند، حال شان بد است و این باعث می شود كه كار را رها كنند.

این روانشناس در پایان یادآور شد: همه این موضوعات نیاز به این دارد كه این افراد یك ریشه یابی درون خودشان داشته باشند كه بدانند چرا با این شرایط پیش می روند و با این كارها اطرافیان خود را اذیت می كنند. بهتر است اطرافیان در یك جاهایی مطالبه كنند و ناراحتی های خود را بیان كنند یا محدوده هایی را برایشان مشخص نمایند كه اگر آن كاری را كه باید انجام دهند در این ساعت نباشد، ممكن است كه عواقبی داشته باشد و نه اینكه انگار اتفاقی نیفتاده یا چیزی نشده است.