شاید بر اساس آنچه در رسانه‌ها بدان اشاره شده است، حضور زنان در ارتش قدمتی 400 ساله داشته باشد و از آغاز دهه‌ی 1970 میلادی هم بیشتر كشورهای غربی به طور جدی به این مقوله پرداخته باشند، اما این حضور در تعدادی از كشورها به صورت خدمت اجباری و در برخی كشورها نیز به شكل داوطلبانه عملیاتی شده است، كما اینكه در كشورهایی همچون كوبا و رژیم صهیونیستی، زنان باید به صورت اجباری به خدمت سربازی بروند، ضمن اینكه مقامات نروژی هم انجام خدمت سربازی را برای تمامی شهروندان و بدون در نظر گرفتن جنسیت آنان اجباری كردند.

تعدادی از كشور ها همچون امریكا، مكزیك، نیوزیلند، كانادا، دانمارك، فنلاند، ایتالیا، تایوان و سوئیس هم به صورت داوطلبانه به این امر مبادرت می‌ورزند و از این میان تعدادی از این كشورها هم تبصره‌هایی برای این موضوع در نظر گرفته‌اند اعم از اینكه در میانمار تنها زنانی كه ازدواج كرده یا طلاق گرفته و صاحب فرزند باشند، از رفتن به سربازی معاف می‌شوند و در فنلاند از سال 1995 میلادی زنان می‌توانستند داوطلبانه به خدمت سربازی بروند و در 45 روز نخست اعزام به آنها فرصت داده می‌شود تا از ادامه ی این خدمت انصراف دهند و بعد از آن موظف به رعایت تمامی قوانین هستند و تنها دلایل پزشكی و بارداری آنان را به طور موقت از انجام خدمت معاف می‌سازد و در یونان هم زنان به عنوان متخصصان حقوق بگیر در ارتش به‌كار گرفته می‌شوند، اما موظف نیستند همچون مردان به خدمت سربازی بروند. اما در ایران نقش آفرینی زنان در این حوزه تاریخچه‌ای كمتر از یك قرن دارد كه آن هم به اقدامات رضا شاه بعد از سفری كه به غرب داشت، برمی‌گردد كه برای ایجاد تحول در نوع نگرش حاكم بر فضای سنتی آن زمان با عنوان انقلاب سفید اتفاق افتاد و در قالب سپاه بهداشت و سپاه دانش اجرا شد. البته بعد از انقلاب اسلامی نیز زنان در عرصه‌های مختلف نظامی به ویژه در زمان جنگ حضوری فعال در پشت خط مقدم به صورت فعالیت در بیمارستان‌ها به عنوان پرستار یا پزشك داشتند، اما این حضور هیچگاه در قالب سلاح به دست گرفتن و رویارویی با دشمنان نبوده است، هر چند حضور برخی شیرزنان در این زمینه را هم در 8 سال دفاع مقدس نمی‌توان نادیده گرفت.