سوختگی‌هایی كه تنها بر سطح پوست اثر می‌گذارند را سوختگی‌های سطحی یا سوختگی‌های درجه اول می‌نامند. سوختگی با ضخامت نسبی یا سوختگی درجه دوم هنگامی اتفاق می‌افتد كه لایه‌های زیرین پوست آسیب می‌بینند. در سوختگی با ضخامت كامل یا سوختگی درجه سوم به همه لایه‌های پوست آسیب می‌رسد. در سوختگی نوع چهارم بافت‌های عمیق‌تر مانند عضلات یا استخوان آسیب می‌بینند.

درمان مورد نیاز به شدت سوختگی بستگی دارد. سوختگی‌های سطحی را می‌توان به وسیله مسكن درمان كرد، در حالیكه سوختگی‌های شدیدتر نیازمند درمان مداوم در مراكز سوختگی ویژه می‌باشند. قرار دادن محل سوختگی زیر شیر آب می‌تواند به تسكین درد كمك كند و آسیب را كاهش دهد؛ با این وجود تماس طولانی با آب ممكن است باعث سرمازدگی شود. در سوختگی با ضخامت نسبی لازم است محل سوختگی را با آب و صابون شست‌وشو داد و سپس پانسمان كرد. مشخص نیست در مورد آبله‌ها باید چه اقدامی انجام داد ولی احتمالاً كار منطقی این است كه به آن‌ها دست نزنیم. معمولاً در سوختگی‌های نوع سوم به درمان‌های جراحی مانند پیوند پوست نیاز است. معمولاً سوختگی‌های وسیع نیازمند چندین مرحله تزریق وریدی هستند زیرا واكنش التهابی متعاقب باعث كم شدن محسوس جریان مویرگ و خیز می‌شود. رایج‌ترین مشكل در رابطه با سوختگی مربوط به عفونت است.گرچه سوختگی‌های وسیع می‌توانند باعث مرگ شوند اما درمان‌های جدید كه از سال 1960 ابداع شده‌اند به طور قابل توجهی مرگ ناشی از سوختگی را به ویژه در كودكان و نوجوانان كاهش داده‌اند. حدود 11 میلیون نفر در جهان نیازمند درمان دارویی اند و هر ساله 300000 نفر در اثر سوختگی می‌میرند. در آمریكا نزدیك به 40٪ از افرادی كه در مراكز سوختگی پذیرش می‌شوند بر اثر صدمات ناشی از سوختگی می‌میرند. پیامد دراز مدت سوختگی در مرحله اول به وسعت سوختگی و سن فرد بستگی دارد.