جداشدگی شبكیه جدا شدن یا پاره شدن شبكیه (بافت گیرنده نور در پشت چشم) از سایر بافت‌های چشم. این عارضه در همه سنین و هر دو جنس دیده می‌شود. جداشدگی شبكیه یك اورژانس است. علایم شامل افزایش تعداد مگسكها و جرقه های نور و بدتر شدن میدان دید در بخش خارجی است كه این كار می تواند مانند پوشاندن یك پرده بر روی میدان دید تشبیه شود. جدا شدگی پرده شبكیه زمانی رخ می‌دهد كه شبكیه از محل طبیعی خود كنده شود. زمانی كه پرده شبكیه جدا شود، عملكرد آن مختل شده و در نتیجه بینائی فرد تار می‌شود یعنی مثل اینكه فیلم داخل دوربین از محل خود رها شود. در 7 درصد موارد برای هر دو چشم اتفاق می افتد. جدا شدگی پرده شبكیه مشكل بسیار مهمی تلقی می‌شود زیرا در صورت عدم درمان، تقریبا در همه موارمنجر به كوری خواهد شد. عوامل خطرآفرین در جداشدگی شبكیه شامل نزذیك بینی شدید و وجود سوراخ در شبكیه و آسیب دیدگی و سابقه خانوادگی و همچنین سابقه عمل آب مرواری است.

عوارض چداشدگی شبكیه را می توان با توجه به علایم خطر كاهش داد. موثرترین روش جلوگیری و كاهش خطر از طریق آموزش علایم اولیه و تشویق افراد به معاینه توسط چشم پزشك در صورت داشتن علایم جداشدگی پشتی زجاجیه است. معاینات اولیه اجازه می دهد تا سوراخهای شبكیه شناسایی شود كه می توان آنها را با لیزر یا سرمادرمانی درمان كرد این امر خطر جداشدگی شبكیه را كاهش می دهد به همین دلیل در مقررات حاكم در یرخی ورزشها معاینات منظم چشم ضروری است.