مواد آغازگر این واكنش‌ها را آلرژن می‌نامند كه می‌توانند شامل مواد مختلفی همچون گرده‌ی گیاهان، قارچ‌ها، پرزهای حیوانات و برخی از غذاها یا موادی باشند كه پوست را تحریك می‌كنند. آلرژی‌ها بسیار شایع هستند. سازمان جهانی آلرژی (WAO) برآورد كرده‌است كه شیوع آلرژی در كشورهای مختلف جهان دارای دامنه‌ای از 10 تا 40 درصد است. بیش از 150 میلیون اروپایی از بیماری‌های آلرژیك مزمن رنج می‌برند و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2025 نیمی از كل جمعیت اروپا دچار نوعی آلرژی باشند. در آمریكا هم از هر 5 نفر، یك نفر دچار حداقل یكی از انواع آلرژی‌ها است.آلرژن‌ها معمولا مواد بی‌ضرری هستند كه موجب آغاز پاسخ ایمنی و واكنش در بدن افرادی كه حساس هستند، می‌شوند. واكنش آلرژیك درصورتی اتفاق می‌افتد كه فرد به‌نوعی در معرض ماده‌ی آلرژن قرار گیرد. واكنش‌های آلرژیك می‌توانند خفیف، شدید و حتی مرگبار باشند. به‌طور معمول سیستم ایمنی از بدن در برابر مواد مضری همچون ویروس‌ها یا باكتری‌ها محافظت می‌كند. اگر فرد آلرژی داشته باشد، بدن او چنان در برابر آلرژن‌ها واكنش نشان می‌دهد كه گویی آن‌ها مهاجم هستند. این مسئله موجب آزاد‌شدن هیستامین در بدن می‌شود. هیستامین به‌عنوان یك انتقال‌دهنده‌ی عصبی عمل می‌كند و دارای نقش‌های كلیدی در بسیاری از عملكردهای فیزیولوژیكی بدن همانند فرستادن پیام به معده برای تولید اسید یا كمك به تنظیم چرخه‌ی خواب و بیداری است. هنگامی كه سیستم ایمنی به یك آلرژن واكنش نشان می‌دهد، یك آنتی‌بادی تولید می‌كند كه ایمونوگلوبولین E یا IgE نامیده‌می‌شود. تولید این ایمونوگلوبولین بخشی از تلاش بدن برای از بین بردن آلرژن و حفاظت از خود است. در اثر هیستامین رگ‌های خونی متسع شده و نفوذپذیری آن‌ها بیشتر می‌شود بنابراین سلول‌های سفید خون و دیگر مواد محافظ می‌توانند از رگ‌های خونی خارج شده و به مهاجم حمله كنند.
طی این فرایند آنتی‌بادی‌های IgE به دیگر سلول‌ها پیام می‌دهند كه مواد شیمیایی خاصی مانند هیستامین را آزاد كنند. مقدار زیاد هیستامین در بدن می‌تواند موجب بروز واكنشی ناخواسته شود كه حاصل آن تحریك یا سوزش پوست، بینی، گلو و ریه است.