آرتروز زانو رایج ترین نوع آرتروز به شمار می رود و در حقیقت تخریب و فرسایش مزمن غضروف مفصلی اطراف زانو است. این بیماری عموما افراد بالای 45 سال را هدف قرار می دهد، با این همه در هر سنی احتمال ابتلا به آرتروز زانو وجود دارد. غضروف مفصلی منافی روی استخوان های مفصل زانو (پشت كشك زانو، پایین استخوان ران و بالای استخوان درشت نی) را می پوشاند.این غضروف در زمان بروز آرتروز زانو دستخوش تغییراتی تدریجی می شود: خاصیت كشسانی خود را از دست می دهد، به مرور سخت و سفت می شود، ترك بر می دارد و حین انجام فعالیت یا در اثر ضربه راحت تر از پیش آسیب می بیند و فرسوده می شود. بنابراین چون استخوان ها نمی توانند به سهولت روی غضروف ناهموار حركت كنند. استخوان تحریك می شود و باعث زانو درد می گردد. سر استخوان های درگیر ضخیم می شود و خارهای استخوانی شكل می گیرند. همچنین ممكن است قطعه های كوچكی از غضروف شكسته شده پیرامون ناحیه داخلی زانو شناور باشند.در غضروف بیش از نیمی از مبتلایان به آرتروز مفصل زانو رسوب های مواد معدنی نیز وجود دارد. به علاوه غلظت مایع مفصلی نیز تغییر می كند. رقیق تر می شود و چسبناكی اش كاهش می یابد. در نتیجه میزان خاصیت حافظت كنندگی و روان كنندگی حركتی اش رو به كاستی می گذارد و در نتیجه به تدریج درد زانو شروع می شود و شما باید به پزشك مراجعه كنید تا بهترین روش درمان آرتروز زانو را برایتان تجویز نماید.