كف پا دورترین قسمت بدن از قلب است و نسبت به دیگر بافت های بدن خون كمی دریافت میكند. به همین علت است كه در هوای سرد اولین جایی از اندام كه سرد میشود پا است.
بیماری دیابت در بلند مدت موجب كم شدن جریان خون در همه بدن میشود ولی این مشكل در پا بیشتر از جاهای دیگر خودش را نشان میدهد. همین امر موجب میشود كه زخم هایی كه بطور مرتب در اثر آسیب های محیطی در پای همه افراد ایجاد میشوند ولی بسرعت خوب میشوند در پای این افراد خوب نشود چون بهبود زخم به مواد غذایی و اكسیژن نیاز دارد كه از راه خون به بافت ها میرسد.
میكروب ها هم زمینه را مساعد دیده و بر روی زخم ایجاد شده شروع به فعالیت كرده و عفونت ایجاد میكنند. به علت كاهش جریان خون پا گلبول های سفید هم كمتر به محل زخم رفته و دفاع ایمنی بافت كم میشود. خود بیماری دیابت هم بطور كلی دفاع ایمنی بدن را كاهش میدهد. این امر موجب گسترش عفونت در زخم و تاخیر در بهبود آن میشود. مشكل دیگر افراد دیابتی اختلال در كاركرد اعصاب محیطی است كه موجب كم شدن حس لمس در پای آنها میشود. این كاهش حس موجب خشكی و ایجاد شكاف هایی در پوست شده كه زمینه را برای ایجاد زخم فراهم میكند. از طرف دیگر بیمار به علت كاهش حس كمتر متوجه آسیب های محیطی میشود. مثلا پا بدون اینكه شخص متوجه شود در مجاورت شی داغ قرار گرفته و میسوزد و یا بر روی شی برنده رفته و زخم میشود.

وقتی هم كه آسیبی به پوست میرسد به علت اختلال در حس درد بیمار تا مدتها متوجه آن نمیشود و این موجب پیشرفت عفونت در زخم میشود.