بینایی‌سنجی یا اپتومتری یك قسمت از معاینات كامل (چند قسمتی) چشم محسوب می‌شود و شامل اخذ پیشینه بینایی، "سنجش حدت بینایی،" ارزیابی ریفركشن، ارزیابی دید دوچشمی، تطابق و حركات چشمی، دید رنگ، غربالگری و ارزیابی داده‌ها می‌باشد به عبارت دیگر بینایی‌سنجی بررسی دید و ساختارهای مربوط به آن است برای كشف اختلالات بینایی و تجویز عدسی‌های مناسب یا دیگر وسایل كمك‌كننده به بینایی یا تمرین‌های چشمی برای جبران كاستی‌های دید. بینایی‌سنجی علم مراقبت‌های بینایی است و آموزش دیدگان این رشته به عنوان پیشگامان مراقبت بهداشت چشم مسئولیت حفظ و سلامت بینایی را بر عهده دارند. سازمان بهداشت جهانی اپتومتری را مراقبین اولیه سلامت چشم می‌داند. به این معنا كه یك بیمار چشم در آغاز باید توسط یك بینایی‌سنج (اپتومتریست) معاینه شود تا اگر دچار عیوب انكساری و اختلالات دید دو چشمی انحرافات عضلانی انكسار چشم و مواردی از این قبیل بود توسط اپتومتریست معاینه گردد و در غیر این صورت به چشم پزشك متخصص ارجاع داده می‌شود. معادل فارسی اپتومتری، بینایی سنجی است، در واقع ترجمه لغت به لغت اپتومتری می‌باشد و با توجه به گستردگی این رشته و شرح وظایف آن معادل دقیقی محسوب نمی‌شود. اریخ اپتومتری به پیشرفت در دانش بینایی شناسی، بخشهایی از دانش پزشكی، میكرب‌شناسی، فیزیولوژی، دانش اپتیك، و ابزارهای وابسته به دانش اپتیك، تكنیكهای تصویربرداری و سایر حرفه‌های مراقبت از چشم گره خورده است. تاریخ بینایی سنجی را می‌توان تا مطالعات ابتدایی انجام شده در زمینه اپتیك تشكیل تصویر در چشم دنبال كرد. ریشه‌های علم بینایی سنجی به چند هزار سال قبل از میلاد مسیح بر می‌گردد كه از وجود عدسیها در تزئینات استفاده می‌شده است. البته كاملاً نامشخص است كه اولین عینك در چه زمانی پدید آمده است دانشمند انگلیسی و تاریخ‌شناس ژوزف نیدهام در كتاب علم و تمدن در چین در مورد ادعاهایی صحبت كرد كه عینك در چین بوجود آمده است. او اعتقاد داشت این علم در چین در سالهای 1400 تا 1700 میلادی انجام گرفته است اگر چه شاهدی بر مدعای خودش نداشت و حتی بعضی منابع اعتقاد دارند كه در آن سالها عینك به چین وارد شده بود.