سكته مغزی آسیب عصبی حاد ناشی از اختلال خونرسانی به قسمتی از بافت مغز كه ناشی از انسداد رگ مغزی به وسیله یك لخته خونی و یا پارگی یكی از عروق تغذیه كننده آن قسمت بافت مغز می‌باشد.
به بیان دیگر اگر خونرسانی به قسمتی از مغز دچار اختلال شده و متوقف گردد٬این قسمت از مغز دیگر نمی‌تواند عملكرد طبیعی خود را داشته باشد. این وضعیت را اصطلاحاً سكته مغزی می‌نامند. سكته مغزی می‌تواند به عللی مانند بسته شدن یا پاره شدن یكی از رگ‌های خون رسان مغز ایجاد شود. به نظر برخی پزشكان و متخصصان، خطر بروز سكته مغزی در زنان به علت بیماری‌های ژنتیك، موارد هورمونی، مصرف برخی داروها و پیامدهای ناشی از زایمان بیشتر از مردان است. معمولاً قبل از بروز سكته مغزی علائم هشدار دهنده‌ای وجود ندارد و یا اینكه علائم بسیار جزئی هستند. بعد از بروز سكته مغزی بیمار باید بلافاصله در بیمارستان بستری گشته تا از بروز صدمات دائمی به مغز جلوگیری شود. عوارضی كه بعد از سكته مغزی ایجاد می‌شود بستگی به محل سكته و وسعت بافت‌های گرفتار شدهٔ مغز دارد. عوارض سكته مغزی از عوارض خفیف و گذرا مثل تاری دید تا عوارض فلج كننده دائمی و یا حتی مرگ را شامل می‌شود.
اگر این علائم در طول 24 ساعت از بین بروند، این وضعیت را اصطلاحاً حمله ایسكمی گذرا (transient ischemic attack)می‌نامند كه یك علامت هشدار دهنده از یك سكته مغزی احتمالی در آینده می‌باشد. سكته مغزی سومین عامل مرگ و میر در جهان است.