در قرن بیستم ویروس آنفلوآنزا در سال 1918 شیوع پیدا كرد و تا امروز آمار مرگ و میر یك سیر نزولی را طی كرده است. به این صورت كه در آغاز فعالیت این ویروس مرگ های دسته جمعی حتی 40 میلیون نفر در یكسال گزارش شده است اما به مرور كاهش یافت. امروزه گونه های جدیدتر این ویروس مانند آنفلوآنزای پرندگان یا آنفلوآنزای خوكی نیز ظهور كرده اند.
افرادی كه در معرض آنفلوآنزا هستند
بیماری هایی چون قلبی، ریوی، كلیوی، دیابت، آسم، بارداری و كهنسالی امكان مبتلا شدن افراد به آنفلوآنزا را افزایش می دهند . همچنین كودكان به علت سیستم دفاعی ضعیف بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند. چون این بیماری واگیر دار است در مكان های عمومی امكان انتقال این بیماری زیاد می باشد.هرچند دورهٔ معمولی بیماری 3 تا 4 روز است اما چون در جریان آنفلوآنزا میكروب های دیگری به بدن حمله می كنند ازاینرو سبب پیدایش عفونت های ثانوی به خصوص در دستگاه تنفس هم می گردند و این بدان معنا است كه آنفلوآنزا مقاومت بدن را كم كرده و آن را برای دچار شدن به بیماری های دیگر آماده می سازد. به كار بردن ماسك، گندزدایی هوای اتاق بیماران و جدا كردن سریع مبتلایان از افراد سالم تا حدی مانع شیوع آنفلوآنزا می شود.