كمبود ایمنی (نقص ایمنی) به معنی عملكرد نامناسب سیستم ایمنی بدن است؛ به گونه‌ای كه افراد نسبت به انواع عفونت‌ها مستعد می‌شوند. كمبود ایمنی می‌تواند اولیه یا ثانویه (اكتسابی) باشد. كمبود ایمنی اولیه ناشی از نواقص ژنتیكی مادرزادی است ولی كمبود ایمنی ثانویه به دنبال ابتلا به سایر بیماری‌ها ایجاد می‌شود. مشهورترین كمبود ایمنی ثانویه بیماری ایدز (AIDS) است. در بین نقص‌های اولیهٔ ایمنی، كمبود پادتن (آنتی بادی) شایع‌ترین نوع است. بیماران مبتلا به كمبود اولیهٔ پادتن مستعد ابتلا به انواع عفونت‌های باكتریایی هستند. این افراد نیاز به دریافت منظم و مداوم داروی ایمونوگلوبولین تزریقی و نیز در مواقع لزوم آنتی‌بیوتیك دارند.اساس آسیب شناختی این گروه از بیماری‌ها عدم توانایی لنفوسیت‌های B برای ترشح پادتن به میزان كافی و یا با كیفیت مطلوب است. در واقع، عدم تمایز لنفوسیت‌های B در مغز استخوان و یا بافت‌های لنفی محیطی به هر دلیل، می‌تواند باعث این امر شود.

شایع‌ترین كمبود اولیهٔ پادتن بیماری«كمبود انتخابی IgA» است. اكثر این بیماران از ناراحتی خود برای مدت طولانی بی‌خبر هستند و هر سال چندین نوبت به علت سرماخوردگی و سینوزیت‌های مكرر به پزشك مراجعه می‌كنند.علت اساسی این بیماری و درمان قطعی آن تا كنون نامعلوم است. در تزریق داروی ایمونوگلوبولین به این گروه باید دقت عمل به خرج داد و در بسیاری از موارد انجام نداد. «نقص ایمنی متغیر شایع» فرم شایع دیگری است كه به اختصار به آن CVID می‌گویند. در غالب این بیماران، تا امروز علت ژنتیكی بیماری CVID ناشناخته‌است.