وقتی صحبت از زخم می‌شود اغلب افراد به یاد زخم معده می‌افتند، در حالی كه شیوع زخم اثنی عشر یا دوازدهه (قسمت ابتدایی روده باریك) از زخم معده خیلی بیشتر است. حتی بعضی‌ها زخم اثنی عشر را همان زخم معده تلقی می‌كنند، اما این‌طور نیست. زخم اثنی عشر در آقایان شیوع بیشتری از خانم‌ها دارد و معمولا از لحاظ سنی 10 تا 20 سال زودتر از زخم معده ایجاد می‌شود. همچنین در افراد با گروه خونی O بیشتر دیده می‌شود.امروزه به‌دلیل زیاده‌روی در مصرف مسكن‌ها ازجمله دیكلوفناك، بروفن، ایندوسیت، آسپرین و... شیوع زخم معده رو به افزایش است. از طرف دیگر هر چه سن بالاتر باشد عوارض ناشی از مسكن‌ها در بدن بیشتر می‌شود. موضوع از این قرار است كه در جداره معده یك سد مخاطی یا لایه‌ای ژلاتینی از بی‌كربنات وجود دارد. به همین دلیل «Ph» آن قلیایی است و می‌تواند از نفوذ اسید جلوگیری كند. داروهای مسكن، سنتز پروستاگلاندین را مهار می‌كنند. پروستاگلاندین از لایه ژلاتینی معده محافظت می‌كند و خون‌رسانی و ترمیم سلول‌ها را افزایش می‌دهد. بنابراین زمانی كه از این داروها استفاده می‌كنید، با مهارشدن سنتز پروستاگلاندین، لایه دفاعی معده ضعیف شده و جریان خون‌رسانی به آن كاهش پیدا می‌كند. در نتیجه اسید به داخل مخاط معده نفوذ كرده و زخم ایجاد می‌كند. زخم ناشی از مصرف مسكن اغلب بدون علامت و بدون درد است و تظاهرات اولیه آن ممكن است به‌صورت خونریزی دیده شود. بارها دیده‌ایم كه افراد به دنبال مصرف حتی یك عدد مسكن دچار خونریزی شده‌اند و به اورژانس مراجعه كرده‌اند، بدون اینكه حتی دردی داشته باشند.