هترین زمان برای تشخیص اوتیسم حدود 18 ماهگی تا 2 سالگی است؛ اگر احساس كنیم كودكی نسبت به سن خود متفاوت است، با شروع برنامه بازتوانی و ارایه آموزش‌های ویژه، فاصله این كودك با كودكان هم سن و سال خود كمتر می‌شود و هرچه تشخیص و شروع روند آموزشی و توان‌بخشی در سن بالاتری صورت گیرد، بدیهی است كه پیش‌آگاهی كندتر و بدتر خواهد بود.
این بیماری اغلب زمانی كشف می‌‌شود كه والدین نگران ناشنوایی كودك می‌شوند؛ كودك هنوز صحبت نمی‌كند، به آغوش والدین یا دیگران نمی‌رود و از واكنش عاطفی به سایرین امتناع می‌كند.
اوتیسم تحت نظر روانپزشك كودك و یك پزشك تشخیص داده می‌شود؛ با این حال بسیاری از درمان‌های این بیماری غیرپزشكی است و در بخش توان‌بخشی قرار می‌گیرد. توان‌بخشی شناختی شامل حذف رفتارهای اضافه و آموزش كمبودهای رفتاری است كه هر دوی این‌ها باید با همكاری خانواده و تیم توان‌بخشی هم‌زمان انجام شود تا موفقیت‌آمیز باشد.آمارها نشان می دهد در سال 1987 از هر 10هزار نفر یك نفر به این بیماری مبتلا بوده و این در حالی است كه در حال حاضر از هر 68 نفر یك نفر دارای اختلالات موسوم به اوتیسم است. آمار موجود دیگر این است كه از هر 5 نفر مبتلا به اوتیسم 4 نفر پسر و یك نفر دختر هستند.