بیشتر كودكان مبتلا به اوتیسم به ضعف یادگیری مبتلا هستند. بنابراین برای كودكان مبتلا به اوتیسم، یادگیری موفق به داشتن یك برنامه انفرادی با طراحی خوب بستگی دارد. بررسی های متعددی برضرورت وجود ساختار در تعلیم و تربیت كودكان مبتلا به اوتیسم تاكید دارند. وجود ساختار می تواند هم بررفتار آنها و هم برقدرت یادگیری آنها تاثیر مثبتی داشته باشد. احتمال دارد كه كودكان مبتلا به اوتیسم نتوانند در برابر تجربیات فراگیری خود واكنش معناداری نشان دهند. به همین خاطر معلمان باید در حین درس زمانی را در نظر بگیرند تا این كودكان در مورد آنچه آموخته می شود و چگونگی ارتباط آن را با آموخته های قدیمی و جدید تامل و فكر كنند. با توجه به گستره وسیع طیف كودكان مبتلا به اختلالات اوتیسمی بسیار مهم است كه معلمان با علائم اولیه اوتیسم آشنا باشند چرا كه احتمال دارد كودكان بسیاری با اشكال خفیف این اختلال در كلاس های درس مدرسه عادی حضور داشته باشند. همچنین معلمان باید بدانند كه برای به حداكثر رساندن توان آموزشی چنین كودكانی چه روش هایی را به كار بگیرند.یكی از مهم ترین مشخصات دانش آموزان اوتیسمی كمبودهای اجتماعی است. این كودكان در سال های قبل از مدرسه حداقل تعامل با والدین خود را دارند، به دیگر كودكان علاقه ای نشان نمی دهند، تماس های چشمی نامعمول و حالات چهره محدودی را دارا هستند. احتمال دارد آنها فاقد حس همدلی به نظر آیند و مرتكب گفتار و كرداری شوند كه از نظر اجتماعی نامناسب است. آنان افراد را مانند اشیاء تصور می كنند، از بازی با همسالان خود طفره می روند و به فعالیت های انفرادی می پردازند. این میل به تنها بودن همچنان كه بزرگ می شوند در آنها ادامه می یابد.