هنوز علت قطعی ابتلا به اسكلرودرمی روشن نشده‌است، خودایمنی، زمینه ژنتیك، برخی عوامل میكروبی و... از علل مؤثر در ایجاد این بیماری می‌باشند. ابتلا به این بیماری در سنین زیر پنج سال و بالای 70 سال نادر است و شیوع آن در سنین 35 تا 50 سالگی مشاهده می‌شود.درمان قطعی اسكلرودرمی تا به امروز نامشخص می‌باشد. معمولاً درمان عوارض و ورزش توصیه می‌شود.گاه از داروهای سركوبگر ایمنی مانند متوتروكسات و آزاتیوپرین، داروهای شیمی درمانی مانند كلشی سین و سیكلوسپورین، كورتیكواستروئیدها در درمان استفاده می‌شود. اكسیژن درمانی در محل زخمها و بلوك‌كننده‌های كانال كلسیم در پدیده رینود (تنگی عروق انتهایی انگشتان) به كار می‌روند.زخم‌ها گاهی چنان پیشرفت می‌كنند كه باعث قطع شدن انگشتان فرد می‌شود، حركت انگشتان دست در این بیماری محدود شده و همچنین فرد قادر به بازكردن كامل دهان خود نیست. سایر عوارض احتمالی این بیماری اختلال در ترمیم زخم‌ها، افزایش خونریزی، اختلال در ریتم قلب، نارسایی احتقانی قلب، نارسایی كلیه، اختلال در بلع، فشارخون بالا، تخریب بافت‌های ریوی و درگیری عروق كوچك (به ویژه آرتریولها)است. تشخیص با آزمایش‌های خون جهت شناسایی كم‌خونی و اندازه‌گیری پادتن ها؛ آزمایش ادرار برای شناسایی گلبول‌های قرمز در ادرار؛ نوار قلب؛ رادیوگرافی دست‌ها، مری و قفسه سینه تایید می‌شود.