افت اكسیژن خون با اصطلاح هیپوكسمی شناخته می‌شود. افزایش سطح شریانی دی اكسید كربن نیز هیپركاپنه خوانده می‌شود. بازه‌های نرمال عبارتند از: فشارنسبی اكسیژن شریانی (PaO2) بیش از 80 میلی‌متر جیوه (11 كیلو پاسكال) و فشارنسبی دی اكسید كربن شریانی (PaCO2) كمتر از 45 میلی‌متر جیوه (6٫0 كیلو پاسكال). نارسایی تنفسی براساس عدم وجود یا وجود هیپركاپنه به ترتیب نارسایی تنفسی نوع I و نارسایی تنفسی نوع II خوانده می‌شود.در اثر اختلال تنفسی ناشی از بیماری‌های ریوی و قفسه سینه (و نیز در تعدادی از بیماری‌های دیگر كه باعث اختلال تهویه شوند) كار قلب راست زیاد می‌شود. كاهش مقدار بستر عروقی و افزایش فشار شریان ریوی به علل گوناگون (از جمله هیپوكسمی) عامل مهم تغییراتی است كه در ساختمان و كار قلب راست پیدا می‌شود. اگر روند اختلال تنفسی كند و مزمن باشد تغییرات حاصله در قلب را قلب ریوی (Cor pulmonale) می‌نامند. در نتیجه عضله قلب راست ضخیم و بزرگ می‌شود (هیپرتروفی بطن راست). اگر بیماری به‌طور حاد پیدا شود (مثلا در آمبولی وسیع ریه) نارسایی قلب راست به‌طور حاد پدیدار می گردد و قلب راست گشاد می‌شود اما فرصتی برای هیپرتروفی آن نخواهد یافت.