ارسایی تنفسی به معنای عدم كفایت تبادل گازها به وسیله دستگاه تنفسی است كه در نتیجه، سطح شریانی اكسیژن, دی اكسید كربن یا هر دو از محدوده نرمال خارج می‌شود.
در اثر اختلال تنفسی ناشی از بیماریهای ریوی و قفسه سینه (و نیز در تعدادی از بیماریهای دیگر كه باعث اختلال تهویه شوند) كار قلب راست زیاد می‌شود. كاهش مقدار بستر عروقی و افزایش فشار شریان ریوی به علل گوناگون (از جمله هیپوكسمی) عامل مهم تغییراتی است كه در ساختمان و كار قلب راست پیدا می‌شود. اگر روند اختلال تنفسی كند و مزمن باشد تغییرات حاصله در قلب را قلب ریوی می‌نامند. در نتیجه عضله قلب راست ضخیم و بزرگ می‌شود (هیپرتروفی بطن راست). اگر بیماری به‌طور حاد پیدا شود (مثلا در آمبولی وسیع ریه) نارسایی قلب راست به‌طور حاد پدیدار می گردد و قلب راست گشاد می‌شود اما فرصتی برای هیپرتروفی آن نخواهد یافت.نارسایی حاد تفسی را باید از تشدید حاد بیماریهای تنفسی مزمن تشخیص داد. نارسایی حاد ریه به مواردی گفته می شود كه ریه های بیمار از نظر ساختمانی و عملكرد قبل از شروع این حالت در وضعیت طبیعی بوده اند . نارسایی مزمن تنفسی در مبتلایان به بیماریهای تنفسی مزمن مثل برونشیت مزمن ، آمفیزم ، بیماری كارگران معادن ذغال سنگ ( بیماری ریه سیاه ) مشاهده می گردد. بعد از رفع نارسایی حاد تنفسی ، ریه ها معمولاً به وضعیت اولیه خود بازگشت می كنند ولی درجه نارسایی مزمن تنفسی ، صدمات ساختمانی ریه غیر قابل برگشت هستند . اصول مراقبت و درمان در نارسایی حاد مزمن تنفسی با یكدیگر تفاوت كلی دارد .
