شایع ترین عوارض هنگام دیالیز به ترتیب افزایش شیوع عبارتند از : افت فشار خون (20% ) ، كرامپ عضلانی (5-20%) ،تهوع استفراغ (5-15%) ، سردرد (5%) ، درد پشت (2-5%) ، خارش (5%) ، تب و لرز ( كمتر از 1%) می باشد .
افت فشار خون حادثه بسیار شایع هنگام دیالیز است و به طور اولیه، انعكاسی از برداشت مقدار زیاد مایع نسبت به حجم پلاسما در طول جلسه دیالیز می باشد. حفظ حجم خون هنگام دیالیز به دوباره پر شدن سریع كمپارتمان خونی از فضای میان بافتی پیرامون وابسته است. كاهش حجم خون منجر به كاهش پرشدگی قلب كه به نوبه خود منجر به كاهش برون ده قلب و نهایتا افت فشار خون می شود.هر كاهش مختصری در مقاومت عروق محیطی یا حجم پرشدگی قلب می تواند موجب كاهش فشار خون شود چرا كه برون ده قلبی به صورت جبرانی نمی تواند زیاد شود. در شرایطی كه كاهش پرشدگی شرایط قلب وجود دارد افزایش ضربان قلب اثر كمی روی برون ده قلبی خواهد داشت. بیشتر از 80% حجم خون در وریدهاست. پس، تغییر در ظرفیت وریدی می تواند باعث كاهش پرشدگی قلب، كاهش برون ده قلبی و در نتیجه افت فشار خون شود. بستر عروقی اسپلانكنیك و جلدی بیشترین توانایی را جهت تغییر ظرفیت دارند.پیشگیری از حملات كاهش فشار خون از وقوع اكثر موارد كرامپ جلوگیری می كند. افزایش سدیم محلول دیالیز تا حد 145 میلی اكی والان در لیتر یا بیشتر نیز ممكن است مفید باشد.
