یك حمله قلبی (سكته قلبی) زمانی رخ می دهد كه یك منطقه از عضله قلب به علت نرسیدن اكسیژن كافی به آن محل دچار صدمه دائمی یا مرگ شود.
بیشتر حملات قلبی توسط یك لخته كه یكی از رگهای كرونر را مسدود می كند (رگهای خونی كه خون و اكسیژن را به عضله قلب می رسانند) ایجاد می شوند.لخته معمولاًدر یك رگ كرونر كه قبلاً بعلت تغییرات آترواسكلروز باریك شده ،تشكیل می شود.پلاك آترواسكلروزی داخل دیواره رگ گاهی ترك بر می دارد و این امر تشكیل لخته را ،كه ترومبوز نیز نامیده می شود،شروع می كند.
لخته درون رگ كرونری جریان خون و اكسیژنرسانی به عضله قلبی را مختل می كند،كه سبب مرگ سلولهای قلبی در آن ناحیه می شود.ماهیچه قلبی آسیب دیده توانایی خود برای انقباض را از دست می دهد،و عضله قلبی باقیمانده برای جبران منطقه آسیب دیده واردعمل خواهد شد.
گاهی ،استرس شدید ناگهانی می تواند یك حمله قلبی را شروع كند.
تخمین دقیق شیوع حملات قلبی دشوار است زیرا حدود 200,000 تا 300,000 بیمار هر ساله در آمریكا قبل از رسیدن به خدمات پزشكی می میرند.تخمین زده می شود كه تقریباً 1 میلیون بیمار هر ساله با حمله قلبی به بیمارستان مراجعه می كنند. حمله قلبی یك اورژانس پزشكی است!بستری و احتمالاً مراقبتهای ویژه مورد نیاز است.پایش مداوم نوار قلب سریعاًآغاز می شود،زیرا آریتمی های كشنده (ضربانات نامنظم قلبی) مهمترین علت مرگ در چند ساعت اول پس از حمله قلبی هستند.
اهداف درمان شامل توقف پیشرفت حمله قلبی ،كاهش بار قلب و پیشگیری از عوارض می باشد .