جامعه همیشه نسبت به بازی كردن كودكان یا حتی بزرگسالان واكنش نشان می دهند و از یك حدی به بعد تلاش می كند برای جلوگیری از بازی كردن آن ها، آیا این واكنش از اساس درست است؟!
از آن جایی كه بازی روی یك بخش مهمی از مغز ما اثر می گذارد و مهارت هایی را تعمیم می دهد كه پیش نیاز ما برای هر شغل و فعالیتی در آینده دید. با بازی می توان این مهارت ها را توسعه داد، البته كه كودكان وظایف مختلف دیگری هم دارند كه باید به آن ها آموزش داد یا از آن ها خواست، ولی جلوگیری از بازی كردن آن ها راه و روش درستی برای پیشرفت آن ها نیست. در ضمن اگر بتوان آموزش هایی از پیش تعیین شده در خلال بازی به كودكان آموخت تاثیر مثبت آن بازی ها چند برابر خواهد شد.
در رابطه با هزار روز اول زندگی كودك صحبت زیادی می شود، چرا هزار روز اول در آموزش و یادگیری كودك بسیار مهم است؟!
مغز انسان از زمان تولد تا سه سالگی رشدی حدودا سه برابری دارد، و اگر زیر میكروسكوپ آن را مشاهده كنیم سلول های عصبی نیستند كه بزرگ می شوند بلكه این ارتباط های عصبی هستند. در این دوره مغز ما با رشد بسیار زیاد سعی دارد تا اتصالات خود را محكم كند و آن ها را توسعه دهد؛ در این برهه هر اتفاقی بر روی عملكرد مغز ما تاثیر بیشتری می گذارد. اگر به این اتصالات بی تفاوت باشیم كم كم آن ها تحلیل رفته و كارایی مغز ما كمتر می شود. در مقابل اگر از طریق بازی های مختلف تلاش كنیم تا شناخت بهتری برای كودك فراهم كنیم در زمان مناسب كودك ما رشد اداركی بیشتری دارد. در اصل هر تجربه ای روی مغز انسان تاثر می گذارد كه این تجربه ها تا سه سالگی اثر پذیری بسیار بسیار بیشتری روی مغز دارند.
در آخر باید درباره بازی هایی كه بزرگسالان انجام می دهند صحبت كنیم، آیا بازی كردن، اعم از بازی های رایانه ای یا بازی های دیگر تاثیری بر روی زندگی ما دارد؟!
بازی فقط مختص كودكان نیست، برای همه گروه های سنی باید بازی را در نظر گرفت. یكی از دلایلی كه بسیاری از بزرگسالان از زندگی خود راضی نیستند نادیده گرفتن بازی هاست، متاسفانه یا خوشبختانه بازی بخش مهمی از زندگی انسان است كه قابل حذف نیست. در كمترین حالت، بازی ها می توانند برای بزرگسالان حكم سرگرمی و تفریح كردن داشته باشند.