به‌گزارش گروه چندرسانه‌ای رادیو جوان؛این هفته برنامه "عصر من" هر روز به یكی از اثرهایی كه در عرصه هنر و فرهنگ با دفاع مقدس ادغام و یا متاثر از رویدادهای دفاع مقدس شده،می پردازد.دیروز ادبیات دفاع مقدس با حضور كارشناس علیرضا محمودی ایرانمهر بررسی شد.

جنگ برای بسیاری از انسان ها، منفورترین واژه هاست. حجم كشتارها و ویرانی هایی كه بشر برضد همنوعان خویش به كار برده، با هیچ مخلوق دیگری، قابل قیاس نیست. یتیم شدن كودكان و بیوه شدن زنان و معلولیت و از كارافتادگی میلیون ها انسان، كمترین آسیب های هر جنگ به شمار می رود. با این حال، جنگ، پدیده ای انسانی، یعنی مربوط به انسان است. در جنگ، احساسات و عواطف، چه از سنخ قهر و كینه و چه از سنخ مهر و محبت، به بالاترین حد خود می رسند. این حجم از احساسات، جنگ را به پدیده ای نادر برای اندیشه، تفكر و نیز ادبیات، تبدیل كرده است.
شكی نیست كه بسیاری از برترین آثار ادبی و هنری، نگاهی معطوف به جنگ- خواه هواخواه جنگ و خواه ضدجنگ-داشته اند؛ از ایلیاد هومر یا شاهنامه فردوسی كه سربه سر حدیث جنگ و جنگ آوران است، تا «وداع با اسلحه»، كه رمانی است مدرن از روابط انسانی در بطن پدیده جنگ.

سایه شوم جنگ، شوربختانه در انتهای تابستان سال 59 بر این مرز و بوم و ساكنان بیگناهش افتاد و صدام، از آشوب اجتماعی پس از بزرگ ترین انقلاب جهان، سوء استفاده كرد و آتش یكی از طولانی ترین درگیری های قرن بیستم را برافروخت؛ اما آتش جنگ بنا به روال همیشگی، در كنار سوزندگی بی رحمانه اش، روشنایی هایی نیز با خود داشت.
ظهور معجزه وار انبوهی از مصادیق ایثار و از جان گذشتگی و بالاترین مراحل سلوك عرفانی و قرب حق، در سنگرها و خاك ریزهای مرزهای غربی و جنوبی ایران، برای بسیاری چونان دروازه های بهشتی موعود بود كه در دل جهنم كارزار، گشوده شده بود و این حدیث را بازگفتن، برای بسیاری از آنانی كه تجربه آن را داشتند، دغدغه ای است بی پایان.

انتهای پیام/