به گزارش گروه چندرسانه ای رادیو جوان، تعزیه در لغت به معنی عرض تسلیت و به معنی سوگواری، برپایی یادبود عزیزان از دست رفته است. اما آنچه به عنوان تعزیه مشهور است گونه‌ای از نمایش مذهبی منظوم است كه در آن عده‌ای اهل ذوق و كارآشنا در جریان مراسم محرم و برای نشان دادن ارادت به ائمه به روی صحنه می روند.


تعزیه به معنای متعارف، نمایشی است كه در آن واقعهٔ كربلا به دست افرادی كه هر یك نقشی از شخصیت‌های اصلی را بر دوش دارند، نشان داده می‌شود.این نمایش نوعی نمایش مذهبی و سنتی ایرانی-شیعی و بیشتر دربارهٔ كشته‌شدن حسین بن علی و مصائب اهل بیت است.

هنر تعزیه از یك‌سو به بالندگی تئاتر در ایران كمك كرده و از سوی دیگر، نشانی هنری از مذهب شیعه است.تاریخ پیدایش تعزیه به صورت دقیق پیدا نیست. برخی با باور به ایرانی‌بودن این نمایش آیینی، پاگیری آن را به ایران پیش از اسلام به پیشینهٔ سه‌هزارسالهٔ سوگ سیاوش پهلوان داستان‌های ملی ایران نسبت داده و این آیین را مایه و زمینه‌ساز شكل‌گیری آن دانسته‌اند. برخی پژوهشگران نیز پیشینهٔ آن را به آیین‌هایی چون مصائب میترا و یادگار زریران بازمی‌گردانند و برخی پیدایش آن را متأثر از عناصر اساطیری میان رودان، آناطولی و مصر، و كسانی نیز مصائب مسیح و دیگر افسانه‌های تاریخی در فرهنگ‌های هند و اروپایی و سامی را در پیدایش آن كارساز دانسته‌اند؛ ولی به گمان بسیار، تعزیه — جدا از شباهت‌هایش با عزاداری‌های آیینی گذشته — شكل تكامل‌یافته‌تر و پیچیده‌تر سوگواری‌های سادهٔ شیعیان سده‌های نخستین برای كشته‌شدگان كربلا است.برخی دیگر با استناد به گزارش‌هایی، پیدایش تعزیه را مشخصاً از ایران پس از اسلام و مستقیماً از ماجرای كربلا و كشته شدن حسین و یارانش می‌دانند. در دورهٔ اخیر سوگواری برای شهیدان كربلا از سوی دوستداران اهل بیت در آشكار و نهان در عراق، ایران و برخی از مناطق شیعه‌نشین دیگر انجام می‌گرفت؛ چنان‌كه ابوحنیفه دینوری، ادیب، دانشمند و تاریخ‌نگار عرب، در كتاب خود از سوگواری برای خاندان علی به روزگار امویان خبر می‌دهد.

«عصر من» 26شهریور را بشنوید.

انتهای پیام/