در این قسمت رادیوم دربارۀ پیری گفتیم و شنیدیم و از شما دعوت می‌كنیم تا بخش‌های مهم را در این قسمت رادیوم مطالعه كنید.
پیری به معنای زوال تدریجی عملكردهای فیزیولوژیك بدن است كه با افزایش سن رخ می‌دهد. طی این فرآیند، انسان همزمان با كاهش توانایی باروری، مستعد ابتلا به انواع بیماری‌ها می‌شود و در نهایت همین مسئله موجب مرگ او می‌شود.
مسئول اصلی این اتفاقات «ژن‌های چندكاره»اند. این ژن‌ها كه در سال‌های ابتدایی حیات سودمندند و باعث باروری بهتر ما می‌شوند، در دهه‌های بعدی روی دیگر خود را نشان می‌دهند و دست به تخریب بدن‌مان می‌زنند. مثلا همان ژنی كه در مردان باعث افزایش سطح هورمون تستوسترون در سال‌های جوانی می‌شود تا موفقیت تولیدمثلی آنها را تضمین كند، در سال‌های بعدی باعث ابتلا به سرطان پروستات می‌شود.
زنان هم از این قاعده مستثنا نیستند و هورمون‌های تولیدمثلی زن‌ها كه احتمال باروریشان را در عنفوان جوانی افزایش می‌دهند، در میان‌سالی سرطان سینه و رحم را به ارمغان می‌آورند. هم‌چنین، ژن‌هایی كه در جوانی موجب استحكام استخوان‌ها از طریق متابولیسم كلسیم می‌شوند، در سنین بالاتر مسبب تنگ شدن عروق خونی خواهند شد.
اما سوال مهم‌تر آن است كه آیا انتخاب طبیعی نمی‌توانست این صفت را از جمعیت حذف كند و ما را به موجوداتی نامیرا و جاودان تبدیل كند؟ برای پاسخ به این سوال باید بدانیم كه با افزایش سن، قدرت انتخاب طبیعی‌مان به شدت كم می‌شود؛ پس اگر آثار مخرب این ژن‌ها به جای سال‌های پایانی حیات كه احتمال باروری كم است، در سال‌های جوانی نمایان می‌شدند، از دید انتخاب طبیعی پنهان نمی‌ماندند و به سرعت حذف می‌شدند.
با افزایش سن، بدن‌هایمان انباشته از آثار ویرانگر این ژن‌ها می‌شوند و هر روز ما را به مرگ نزدیك‌تر می‌كنند. پس شاید بتوان این‌گونه نتیجه گرفت كه بدن ما بیشتر از آن كه ماشین‌هایی برای بقا باشند. ماشین‌هایی برای تولیدمثل‌اند و طبیعت ترجیح داده است كه پس از زادآوری، انرژی‌ای صرف ترمیم آنها نكند و بلكه به سمت نابودی سوقشان بدهد.
