گفته می‌شود اطلاعاتی كه هر انسان عصر رسانه در یك روز دریافت می‌كند برابر است با همه‌ی اطلاعاتی كه هر انسان قرن 18 در طول عمرش دریافت كرده است. اطلاعاتی كه با چنان سرعت و حجمی خود را بر مخاطب تحمیل می‌كند كه مجال ارزیابی و تجزیه و تحلیل را سلب كرده و در نهایت او می‌ماند و سردرگمی و دانسته‌هایی كه نهایت عمقشان یك بند انگشت است.

اما پرسش اساسی این است كه آیا ما به این حجم از اطلاعات در حوزه‌های گوناگون نیاز داریم و آیا امروزه این هجمه‌ی اطلاعاتی به چالشی بزرگ در عصر رسانه‌ای تبدیل شده است یا خیر؟ قطعا نگاهی كوتاه به آنچه پیرامون ما در حال وقوع است، نشان می‌دهد اكثر مخاطبان به علت مواجهه‌ی كوتاه با اطلاعاتی كه گاهی سندیت آنها هم نیز محل ابهام است، دچار «همه چیز دانی رسانه‌ای» شده‌اند. آفتی كه اولین علت بروز و ظهورش حجم بالای اطلاعات دریافتی در طول روز است. اطلاعاتی كه در موضوعات گوناگون و به اندازه‌ی چند پاراگراف در اختیار ما قرار می‌گیرند و به شكلی صاعقه وار، تاثیری كوتاه از خود برجای می گذارند و بعد هم به فراموشی سپرده می‌شوند.

مسئله‌ی اصلی این است كه آیا واقعا ما به این حجم از اطلاعات نیاز داریم؟ در پاسخ به این سوال باید گفت مصرف رسانه‌ای باید متناسب با نیاز و احتیاج ما باشد و از پرخوری در فضای رسانه‌ای به شدت پرهیز كنیم. ادامه‌ی پرخوری رسانه‌ای منجر به اعتیاد رسانه‌ای می‌شود. نباید فراموش كنیم امروز این باور كه هر مطلب به یك بار خواندنش می‌ارزد، طرفدار چندانی ندارد. امروز برای دوری از سطحی شدن در دنیای آنلاین، باید چند قدم از این فضا فاصله گرفت و ورودی‌های ذهنی خود را كه متاثر از آن است محدودتر كرد.