ماهیت تولید اثر درجه یك ادبی مبنی بر تغییرات ناگهانی است، بعضی وقت ها شاهد هستیم در سیر تولید هنر با یك روند دایره ای طرف هستیم كه گاهی افراطی در یك زمان انجام می شود و گاهی نیز در زمانی دیگر، تفریط اتفاق می افتد. البته این روند در علم مطرح نیست زیرا در علم با یك روند خطی روبرو هستیم كه در زمان های مختلف در حال تكامل است و سیر خطی یكسان همیشه دنبال می شود.این انتظار كاملا غلط است زیرا ذات ماهیت علم یك نوع مشاهده گری و تحلیلگری است و آنچه را كه می بینند، تحلیل، بررسی و یا ثبت می كنند. اساسا این انتظار كه یك دانشگاهی در فضای شعر و شاعری و ادبیات تغییری ایجاد كند، انتظار غلطی است.
بسیاری از اساتید بزرگ ادبیات مانند شفیعی كدكنی در كتاب شعر فارسی، این روند را پیش گرفته اند كه از 50 سال اخیر صحبت نكنند زیرا در این سال ها هنوز با موج ها در ادبیات و شعر طرف هستیم و مشخص نیست جریان اصلی كدام جریان از بین می رود و هر گونه اظهار نظری محكوم به شكست است. به همین دلیل بسیاری از اساتید ادبیات سعی می كنند با یك فاصله زمانی درباره ادبیات سخن بگویند.
زبان وادبیات فارسی اقیانوس است زیرا هركسی نمی تواند در همه بخش ها به درجه ای از استادی برسد و هر بخش آن نیاز به صرف زمان زیاد است تا تكمیل شود. البته افرادی كه در این رشته تحصیل می كنند، یك جامعیت كلی در تمام مسائل ادبی دارند اما این بدان معنا نیست كه یك تحصیلكرده زبان و ادبیات فارسی در همه موارد، صاحب نظر است.