به‌گزارش گروه چندرسانه‌ای رادیو جوان؛ شكل‌گیری تئاتر به عنوان فضایی برای اجتماعات مردمیْ به 2500 سال پیش باز می‌گردد. تئاترهای باستانی روم و یونان تماشاچیانِ بی‌شماری را در فضاهای دایره‌ای و نیم‌دایره‌ای گردِ هم می‌آوردند.

از زمان تئاترهای مركزی عصر الیزابت تا اوایل قرن بیستم همه‌ی فضاهای نمایشی به یك شیوه‌ی واحد طراحی می‌شدند و در یك رابطه‌ی سه‌بعدی و زنده و با استفاده از چندین صحنه و بالكن، محلِ استقرارِ تماشاچیان را تحت تأثیر قرار می‌دادند. بینِ سال‌های 1920 تا 1970، با ورود ابزارهای نوینی چون آكوستیك و تكنولوژی‌های گوناگون و در نتیجه‌ی جنبش‌هایِ مدرنیستیِ معماری، تئاترها از تزئینات خالی و به فضاهایی عریان تبدیل شدند.

در این دوره كلیه‌ی فضاهای تئاتر به‌شدّت شخصی‌اند و ردیف‌های منظّم تماشاچیان در فاصله‌ی زیادی از صحنه قرار دارند و اغلب در یك تراز ساخته می‌شوند؛ این امر سبب سرد و بی‌روح شدن و نتیجتاً عدمِ موفقیتِ معماران در طراحی سالن‌های تئاتر در این دوره شده است؛ با نادیده گرفتن اصول طراحی آمفی‌تئاترهای باستان و بی‌توجّهی به رابطه‌ی مستقیمِ میان جانماییِ تماشاچیان و انرژی‌ای كه در سالنِ تئاتر انتقال می‌یابد، و نیز روابط بازیگر و تماشاچی، آسیب‌های زیادی به این شاخه از معماری وارد شد.

بعد از دهه‌ی 1970 بود كه مجدداً به این عناصر، یعنی صمیمیّت و رابطه‌ای نزدیك میان هنرپیشه و مخاطب كه از مهمترین اركان تئاتر باستان است، توجه شد. تئاترهای متقدّم، با اینكه فاقدِ سیستم‌های تكنولوژیك امروزی بودند و در آن دوره هنوز انواع مختلف ویدئو و سیستم‌های تصویری كه اسباب انفعال و خانه‌نشین شدنِ مخاطبین هستند وجود خارجی نداشت، ولی یك ویژگی بسیار مهم در آن‌ها جلب نظر می‌كرد: این تئاترها «زنده» بودند؛ ویژگی‌ای كه رسانه‌های امروزی عاری از آنند.

"عصر من" دهم اسفند را از دست ندهید.

انتهای پیام/