لالِجین یكی از شهرهای شهرستان بهار در استان همدان بوده، به عنوان مركز تولید سفال خاورمیانه شناخته شده‌است. هشتاددرصد از جمعیت شهر لالجین به پیشهٔ سفالگری، سرامیك‌كاری و شغلهای وابسته همچون نقاشی سفالینه‌ها، بسته‌بندی، خرید و فروش محصولات سفالین ... اشتغال دارند.

لالجین از مراكز عمده ساخت سفال و سرامیك ایران و جهان به شمار می‌رود و محصولات هنرمندان آن علاوه بر شهرهای دور و نزدیك ایران به بسیاری از كشورهای دیگر صادر می‌شود. سفالینه‌های ساخت لالجین بسیار متنوع است و انواع ظروف تزئینی و مصرفی را شامل می‌گردد (كارگاه‌هایی كه در زمینه ساخت سفال و سرامیك فعالند، طبق آمار اتحادیه صنف سفال و سرامیك (آبان 1385) بالغ بر 683 واحد است).در سالهای اخیر به علت تفاوت نسبی در عرضه و تقاضا و دشواری ساخت مصنوعات سفالین و نیز كاهش یا عدم كاربرد برخی از سفالینه‌ها تمایل به ساخت ظروف تزئینی بیشتر شده‌است و خطر نابودی، بعضی از شاخه‌های سفالگری را تهدید می‌كند.
جمعی از هنرمندان لالجینی به نقاشی بر روی سفالینه‌ها اشتغال دارند.

نقاشی بر روی سفال به دو شكل است:

الف) كار با رنگهای پلاستیكی و روغنی
ب) استفاده از رنگدانه های معدنی كه بعد از پخت سفالینه های منقوش در كوره، نقش و نگارها ثابت خواهندبود. نقاشی با رنگهای قابل پخت، به چند روش است كه می توان از آن جمله به نقاشی زیرلعابی و رولعابی اشاره كرد.
در چند سال اخیر روشی برای تزئین سفالینه های این شهر ابداع شده كه اصطلاحاً مینایی یا برجسته نامیده می شود. امروزه با ابداع این روش، توجه هنرمندان لالجینی به جنبهٔ هنری در نقاشی سفالینه‌ها بیشتر شده است.


فرشبافی نیز در زمرهٔ صنایع دستی این شهر قرار دارد. البته فرشهای بافت لالجین و شهرها و روستاهای مجاور را نمی‌توان از لحاظ كیفیت و كمیت با مناطقی كه در این صنعت معروفند، مقایسه كرد. پیش از این بافت گلیم و جاجیم نیز در این شهر رایج بود؛ اما متأسفانه این دو صنعت تقریباً به فراموشی سپرده شده‌است.