«كربلا»، مدفن سیدالشهدا است؛
سرزمینی كه عظیم‌ترین حماسه خدایی بشر، درعاشورای سال 61 در آن اتفاق افتاد و موجش سراسر تاریخ و پهنه جهان را فرا گرفت.
خاك آن، بوی خون میدهد و تربت كربلا مقدس و الهام ‏بخش است و در فضیلت آن، روایات بسیاری نقل شده است. امام علی(ع) پس از جنگ صفین، هنگام عبور از كربلا همراه برخی همراهان، چشمانش پر از اشك شد و فرمود: این‌جاست محل فرود آمدنشان... و این‌جاست‏ شهادتگاه ‏عاشقان بی نظیر كه در گذشته و آینده، نمونه ندارند:
«...مصارع عشاق شهداء لا تسبقهم من‏كان قبلهم و لا یلحقهم من بعدهم...»
و به همین خاطر «كربلا» سمبل ایثار و جانبازی و شهادت‏ طلبی و شوق و شور حماسی شناخته شده است و در طول تاریخ نیز، كانون ‏عشق‌های برتر بوده و همچون مغناطیسی، دل‌های مشتاق و شیدای معرفت را به سوی خودكشیده است.
در حماسه دفاع مقدس ایران نیز، بسیاری از رزمندگان اسلام، به شوق كربلا و زیارت حرم حسینی، جبهه ه‏ا را در می نوردیدند و با بعثیان كافر می جنگیدند و رو به ‏كعبه عشق، كربلای سیدالشهدا(ع‏)، شهید می شدند، چون كربلا سمبل هر جایی است كه‏ صحنه دیگری از حق و باطل باشد.