پژمان دادخواه (پژوهشگر و منتقد هنری) در برنامه "كافه رادیو" رادیو جوان با اشاره به نمایش "پس از" گفت: نمایش "پس از" به كارگردانی مرتضی كوهی كه برنده جایزه اول بازیگری، نویسندگی، كارگردانی و بهترین نمایش جشنواره "هم آغاز" شده بود، از فروردین ماه 1403 در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود. این نمایش از 23 فروردین ماه در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر اجرای عمومی خود را آغاز كرده است.

وی ادامه داد: نمایش "پس از" به تهیه كنندگی امیر موسی كاظمی و بازی مهران مرادی، پیمان محسنی و شیدا پهلوان برای اجرای عمومی آماده شده است. دستیار كارگردانی این اثر را علیرضا زیوری بر عهده دارد. این نمایش جایزه دوم طراحی صحنه، كاندیدای بازیگری زن، جایزه اول و سوم بازیگری مرد برای هر دو بازیگر مرد نمایش، جایزه اول نمایشنامه، جایزه اول كارگردانی و جایزه بهترین اثر از اولین دوره جشنواره تئاتر هم آغاز مجموعه تئاتر شهر را كسب كرده است.

این پژوهشگر و منتقد هنری همچنین اظهار كرد: به اعتقاد بنده نمایش "پس از" یكی از روان‌شناختی‌ترین كارهایی است كه مشاهده كرده‌ام. این نمایش درباره "نشان"؛ فردی 30 ساله، هنرمند و نوازنده پیانو است كه پنج سال است كه دچار انفصال از خود شده و در طول این پنج سال با خود مجازی ملاقات كرده و زیسته است. این معاشرت، او را حتی از هنر و علایق شخصی خود جدا ساخته است. اما اكنون نشان حتی خودش را در آینه هم نمی‌بیند! و این روند بر جذابیت كار افزوده است.

پژمان دادخواه با تأكید بر اجزای فرعی این نمایش بیان كرد: علاوه بر جذابیت‌های محتوایی و هنرمندان، نمایش "پس از" از جذابیت‌های بصری گسترده‌ای نیز برخوردار است؛ به طور مثال رنگ حاكم بر صحنه و نمادهای استفاده شده در آن؛ نشان دهنده شور و هیجان عشق در نمایش است كه مخاطب را كاملاً به خود جذب می‌كند. البته دكور اصلی و ثابت این نمایش از سفید، سیاه و خاكستری تشكیل شده است كه از حیث روان‌شناسی معانی ویژه و مختص به خود را دارد كه نشات گرفته از ذهن نقش اول داستان دارد.

وی همچنین افزود: شخصیت "نشان" در طول نمایش با گذشته خود دست و پنجه نرم می‌كند و گاهی صداهای خاصی را می‌شنود كه بر اعصاب و روان وی تأثیرات فراوانی می‌گذارند و وی را دچار اختلالات روانی پیچیده‌ای می‌كند كه همگی ریشه در گذشته و جامعه‌ای دارد كه وی در آن زیست كرده است و بازی در چنین نقشی انرژی بسیاری از فرد می‌گیرد و تأثیرات گسترده‌ای بر روحیه وی می‌گذارد كه نشان از عشق و علاقه وافر بازیگران دارد و ستودنی است.

بنده تماشای این نمایش را به همگان توصیه می‌كنم، نه از بُعد روان‌شناختی بلكه از بُعد آسیب شناسی كه ممكم بسیاری از ما دچار آن باشیم؛ اما اطلاعات كافی درباره آن را نداشته و زندگی را بدون توجه و درمان این قبیل آسیب‌های ادامه دهیم كه بی شك بسیار زیان‌بار خواهد بود.