پانزدهم خرداد1342، نقطه عطفی در تاریخ معاصرایران اسلامی است. در سحرگاه پانزدهم خرداد سال 1342، دژخیمان رژیم ستم شاهی به خانه حضرت امام خمینی (ره) یورش بردند. آن ها امام را كه سه روز پیش از آن، به مناسبت عاشورای حسینی در مدرسه فیضیه، در سخنان كوبنده ای، از جنایات شاه و اربابان آمریكایی و اسرائیلی او پرده برداشته بود، دستگیر و دور از چشم مردم، به زندانی در تهران منتقل كردند. هنوز چند ساعتی از این حادثه نگذشته بود كه خیابان های شهر قم، زیر پای مردان و زنان انقلابی ـ كه در اعتراض به رژیم شاه و حمایت از رهبرشان فریاد برآورده بودند ـ به لرزه در آمد. مردم تهران هم چون سایر شهرها، در اعتراض به دستگیری امام خمینی (ره) به خیابان ها ریختند و قیام خونین خویش را آغاز كردند. خبرهای دستگیری امام خمینی (ره) و قیام 15 خرداد؛ در مدّت كوتاهی، نه تنها در سراسر كشور، كه به فراتر از مرزها گسترش یافت و موجی از نفرت و خشم بر ضد شاه به راه افتاد. حوزه های علمیه نجف، كربلا و كاظمین، به حمایت از امام خمینی رحمه الله ، تلگراف هایی به سران كشورهای اسلامی و سازمان های بین المللی مخابره و كشتار پانزدهم خرداد رژیم را به شدّت محكوم كردند.
قیام پانزدهم خرداد 1342، قیامی كاملاً مردمی بود و تكیه گاهی جز مردم رنج دیده و مظلوم ایران نداشت. اصالت این قیام، در خروش عاشقانی بود كه عارفانه در راه رضای معبود خویش، به ندای رهبر دل سوزشان پاسخ مثبت دادند و برای حمایت از آرمان های او، آماده شهادت و جان فشانی شدند. زمینه جنب و جوش و شور و خروش ایثارگرانه و فداكارانه را فراهم كرد. ملّت ایران با الهام از راه و روند حماسه آفرینان پانزدهم خرداد، به عنوان اسوه های ایثار و شهادت، درس جانبازی، فداكاری و پایداری آموختند، روزهای شور و حماسه فراوانی پدید آوردند و نهضت اسلامی امام بر ضد طاغوت را تداوم بخشیدند. مبارزه پی گیر و مقاومت خستگی ناپذیر ملّت ایران كه به پیروزی انقلابی اسلامی دربهمن 1375منجرشد ریشه در قیام خونین پانزده خرداد داشت و برگرفته از جانبازی های زنان و مردان قهرمان آن روز تاریخی بود.
یاد و خاطره شهدای 15 خرداد تاریخ گرامی باد.