امام موسی كاظم علیه السلام ، هفتمین ستاره هدایت در آسمان امامت و نهمین گل از شاخسار عصمت است. ایشان در سال 128 ق در سرزمین اَبْواء در نزدیكی شهر مدینه متولد شدند و جهان را به نور حضور خود منور ساختند. آن حضرت در بیست سالگی با شهادت جان سوز پدر بزرگوار خود امام جعفر صادق علیه السلام ردای امامت را بردوش گرفتند. مدت امامت آن امام هُمام 35 سال بود كه سرشار از فشارها و آزار حاكمان جابرپیشه آن زمان بود كه بر آن یگانه عصر، ظلم بسیاری روا كردند. دوران امامت پیشوای هفتم، امام موسی كاظم علیه السلام ، دورانی سرشار از خفقان و ظلم و فشار بود. آن امام بزرگ وار كه در راه حفاظت از علویان و پاسداری از امت رسول خدا صلی الله علیه و آله موظف به تقیه بود، در عین تقیه در برابر حُكّام جور، گاه با برخوردی سیاسی، چهره غیراسلامی حاكمان عباسی را افشا می ساخت.
حضرت امام موسی بن جعفر(ع) به القابی چون كاظم، صالح، صابر و امین لقب یافته بود، ولی مشهورترین لقب ایشانْ كاظم، یعنی فروبرنده خشم است. ظلم و ستمی كه در زمان خلافت حاكمان عباسی بر آن حضرت رفت، بسی بیش تر و سخت از آن است كه در قلم آید، ولی آن امام هُمام در كنار تحمل همه این مرارت ها، صبر پیشه كرد، خشم خود را فروبرد و با دشمنانْ با بردباری رفتار نمود و بدین جهت، به «كاظم» شهرت یافت. درود و رحمت و بركات خداوندی بر او و نیاكان پاكش باد.
سالروز شهادت امام موسی كاظم(علیه السلام) تسلیت باد.