حضرت امام ابوالحسن، علی النقی الهادی (ع)، ملقب به «امام هادی (ع)»، دهمین پیشوای شیعیان، در 15 ذی الحجه سال 212 هجری قمری، در اطراف مدینه‌ی منوره در محلی به نام «صریا» دیده به جهان گشود.

پدر بزرگوارشان حضرت امام جواد (ع) و مادرشان بانوی گرامی سمانه مغربیه است كه بانویی با فضیلت و باتقوا بود. امام هادی (ع) در 6 یا 8 سالگی، یعنی در سال 220 هجری، پس از شهادت پدر ارجمندشان، حضرت امام جواد (ع) به امامت رسیدند. مدت 33 ساله‌ی امامت حضرت هادی الائمه (ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوكل عباسی معاصر بود.

آن حضرت و فرزند گرامی ایشان، امام حسن عسكری (علیهما السلام) به «عسكریین» شهرت یافتند، زیرا خلفای بنی عباس، ایشان را از سال 233 به سامرا (عسكر) بردند و تا آخر عمر پر بركتشان در آنجا تحت نظر قرار دادند. حضرت امام هادی (ع) به القاب دیگری مانند «نقی»، «عالم»، «فقیه»، «امین» و «طیب» شهرت داشت و كنیه مبارك ایشان نیز «ابوالحسن» است.

امام علی‌النقی الهادی علیه السلام در سال 220 هجری قمری به امامت رسیدند. در این زمان ایشان در مدینه بودند و در آنجا به مدت 13 سال وظایف امامت خود را انجام می‌دادند. مردم از این سرچشمه‌ی حیات معنوی و علمی و فكری سیراب می‌شدند و ایشان نیز به همه‌ی امور شیعیان رسیدگی می‌كردند.

از مهمترین فعالیت‌های امام هادی (ع) این بود كه به مردم از راه‌های گوناگون آگاهی می‌دادند و منصب امامت و مقام علمی خود را در طی سخنان خویش و در مناظرات و پرسش و پاسخ‌های علمی، آشكار و عدم مشروعیت حكومت بنی عباس را تبیین می‌كردند. حضرت امام هادی (ع)، سرانجام در سوم ماه رجب سال 254 هجری قمری و در 42 سالگی به دست متوكل عباسی به شهادت رسید و مرقد شریف ایشان هم در جوار مرقد فرزند بزرگوارشان حضرت امام حسن عسكری (ع) در شهر سامراست.

سالروز شهادت امام پاكی و روشنایی، ستاره‏‌ی راهنمای بشریت، قله‌ی بلند فضیلت، گلبرگ درخت رحمت، را بر عموم شیعیان جهان تسلیت می‌گوییم.