به گزارش گروه چندرسانه ای رادیو جوان؛ هشتم مهرماه در تقویم رسمی كشور به عنوان روز بزرگداشت مولوی ثبت شده است.جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی و مولانا و رومی در ششم ربیع الاول سال 604 هجری در شهر بلخ دیده به جهان گشود. مولوی از مشهورترین شاعران ایرانی‌تباراست. پدر او مولانا محمد بن حسین خطیبی معروف به بهاءالدین ولد و سلطان‌العلما، از بزرگان صوفیه و مردی عارف بوده است.

پدر مولوی مردی سخنور بوده و مردم بلخ علاقه فراوانی به او داشته كه ظاهرا همین وابستگی مردم به او سبب ایجاد ترس در محمد خوارزمشاه گردید و او را علیه بهاءالدین ولد برانگیخت. به همین دلیل بهاءالدین ولد پدر مولوی احتمالاً در سال 610 قمری، هم‌زمان با هجوم چنگیزخان از بلخ كوچ كرد و سوگند یاد كرد كه تا محمد خوارزمشاه بر تخت نشسته، به شهر خویش بازنگردد. مولوی در سفر زیارتی كه پدرش از بلخ عازم آن شد پدرش را همراهی نمود، در طی این سفر در شهر نیشابور همراه پدرش به دیدار شیخ فریدالدین عطار عارف و شاعر شتافت. ظاهرا شیخ فریدالدین سفارش مولوی را در همان كودكیش (6 سالكی یا 13 سالگی ) به پدر نمود. در این سفر حج علاوه بر نیشابور در بغداد نیز مدتی اقامت كردند و ظاهرا به خاطر فتنه تاتار از بازگشت به وطن منصرف گردیده و بهاء الدین ولد در آسیای صغیر ساكن شد. اما پس از مدتی براساس دعوت علاء الدین كیقباد به شهر قونیه بازگشت.
مولوی در عین حالی كه مردم را تربیت می‌نمود از خودش نیز غافل نبوده تا جایی كه وقتی موفق به دیدار محقق ترمذی گردید خود را شاگرد او كرده از تعلیمات و ارشادات او نهایت بهره‌ را برد و ظاهرا به تشویق همین استادش برای تكمیل معلوماتش رنج سفر به حلب را برخود آسان نموه و عازم شهر حلب گردید. ایشان در شهر حلب علم فقه را از كمال الدین عدیم فرا گرفت و پس از مدتی كه به شهر دمشق رفت از دیدار با محی الدین عربی، عارف و متفكر زمانش نیز كمال استفاده‌ را برد و از آنجا عازم شهر قونیه شد و بنابه درخواست سید برهان الدین طریق ریاضت را در پیش گرفت. پس از مرگ محقق ترمذی به مدت 5 سال مدرس علوم دینی گردید كه نتیجه آن تربیت چهارصد شاگرد است.
هر چند كه مولوی در طول زندگی شصت و هشت ساله خود با بزرگانی همچون محقق ترمذی، شیخ عطار، كمال الدین عدیم و محی الدین عربی حشر و نشرهایی داشته و از هر كدام توشه‌ای براندوخته ولی هیچكدام از آنها مثل شمس تبریزی در زندگیش تاثیر گذار نبوده تا جائیكه رابطه‌اش با او شاید از حد تعلیم و تعلم بسی بالاتر رفته و یك رابطه عارفانه است.
پس از غیبت شمس از زندگی مولانا، مولوی با صلاح الدین زركوب همنشین و دمخور شد. الفت او با این عارف ساده دل، حسادت عده‌ای رابرانگیخت. مولانا پس از مرگ صلاح الدین، حسان الدین چلبی را به عنوان یار صمیمی خود برگزید. كه نتیجه همنشینی مولوی با حسام الدین، مثنوی معنوی گردیده كه حاصل لحظه‌هایی از هم صحبتی با حسام‌الدین می‌باشد. علاوه بر كتاب فوق، مولوی دارای آثار منظوم و منثور دیگریست مانند: غزلیات شمس، مكاتیب، فیه ما فیه، رباعیات ومجالس سبعه.
بالاخره روح ناآرام جلاالدین محمد مولوی در غروب خورشید روز یكشنبه پنجم جمادی الاخر سال 672 هـ قمری بر اثر بیماری ناگهانی كه طبیبان از درمان آن عاجز گشتند به دیار باقی شتافت.

انتهای پیام/