روز 27 شهریور ماه، سالروز درگذشت شهریار، شاعر ایرانی، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز ملی شعر و ادب پارسی نامیده شده است.
زبان و ادبیات فارسی به عنوان دومین زبان جهان اسلام و زبان حوزه‌ی فرهنگ و تمدن ایرانی، با هزاران آثار گران سنگ در زمینه‌های گوناگون ادبی، عرفانی، فلسفی، كلامی، تاریخی، هنری و مذهبی همواره مورد توجه و اعتقاد ایرانیان و مردمان سرزمین‌های دور و نزدیك بوده است. در فرهنگ ایرانی، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه می‌شود. كودك در گاهواره، لالایی می‌شنود و از همان آغاز به شعر اُنس می‌گیرد و پس از مرگ نیز، آرایه‌ی مزارش، شعری است كه برایش می‌سرایند و چه بسا خود پیش از مرگ برای خویش شعری می‌سُراید. این آمیختگی مردم ایران با شعر و تأثیری كه شعر بر فرهنگ و روحیات و رفتاراین مرزوبوم می‌گذارد، ضرورت پرداختن به آن و ضرورت پاسداری از حریم این عنصر اعجاز آفرین را بیشتر روشن می سازد.
استاد شهریار در سرودن انواع شعر فارسی مانند غزل، قصیده، مثنوی تبحر داشته‌ است.
شهریار به تمامی هنرها، به ویژه شعر، موسیقی و خوشنویسی علاقه داشت. او نسخ، نستعلیق و خط تحریری را خوب می‌نوشت و قرآن را با خط خوش كتابت می‌كرد.
بیان لطیف، ساده، روان و جذابیت كلام، ویژگی های شعر شهریار است. البته گاه در كنار بیان لطیف و ادیبانه، شاعر با شجاعت، پروایی از كاربرد اصطلاحات عامیانه ندارد و تصاویر زیبای كلامی را با جملات محاوره‌ای در می‌آمیزد.
شهریار، شعر را هنرمندانه به خدمت گرفته بود تا مذهب، ملت و میهن خود را به جهانیان معرفی كند. شعر او، گاه خواننده را به جهانی والاتر می‌برد، به آسمان‌های عرفان و انسانیت كامل، پرواز می‌دهد و عالم‌هایی بالاتر از این عالم ظاهری را كه خود درك كرده است به او نشان می‌دهد. گاه نیز خواننده را دگرگون می‌كند و او را وا می‌دارد بی اختیار به روزگار حسرت خود، به ناپایداری روزگار، آرزوهای محال، فرصت‌های از دست رفته و بر آن گذشته‌ای كه باز آمدنی نیست اشك بریزد و همه‌ی گذشته‌ی تلخ و شیرین خود را در آن ببیند. در واقع، هر یك از شعرهای شهریار، پرده‌ای از سوز و سازها و افت و خیزهای زندگی او را نشان می‌دهد و از وطن، اجتماع و تاریخ سخن می‌گوید.
‌روز شعر و ادب فارسی و سالروز بزرگداشت استاد سید محمد حسین شهریار گرامی باد.