بیستم ذی الحجه مصادف با سالروز ولادت امام موسی كاظم (ع) است. ایشان در ابواء (منطقه‏‌ای در میان مكه و مدینه) در سرزمین حجاز (عربستان سعودی) دیده به جهان گشود.
كنیه حضرت ابوابراهیم، ابوالحسن، ابوالحسن اوّل، ابوالحسن ماضی، ابوعلی و ابواسماعیل است و القاب موسی‏ بن جعفر عبارتند از كاظم، صابر، صالح، امین و عبدالصالح.
امام موسی كاظم (ع) در میان شیعیان به «باب الحوائج» معروف است و به جهت كثرت زهد و عبادتش معروف به (العبد الصالح) و به جهت علم و فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات و آلام زمانه مشهور به (الكاظم) شد.
امام موسی كاظم(ع) در بیست سالگی با شهادت جان سوز پدر بزرگ وار خود امام جعفر صادق (ع) ردای امامت را بردوش گرفتند. مدت امامت آن امام هُمام 35 سال بود كه سرشار از فشارها و آزار حاكمان جابرپیشه‌ی آن زمان بود كه بر آن یگانه‌ی عصر، ظلم بسیاری روا كردند. دوران امامت پیشوای هفتم، امام موسی كاظم (ع)، دورانی سرشار از خفقان و ظلم و فشار بود. آن امام بزرگوار كه در راه محافظت از علویان و پاسداری از امت رسول خدا صلی الله علیه و آله موظف به تقیه بود. در عین تقیه در برابر حُكّام جور، گاه با برخوردی سیاسی، چهره‌ی غیراسلامی حاكمان عباسی را افشا می‌ساخت.
مشهورترین لقب حضرت امام موسی بن جعفر (ع) كاظم، یعنی فروبرنده خشم است. ظلم و ستمی كه در زمان خلافت حاكمان عباسی بر آن حضرت رفت، بسی بیش‌تر و سخت از آن است كه در قلم آید، ولی آن امام هُمام در كنار تحمل همه این مرارت ها، صبر پیشه كرد، خشم خود را فروبرد و با دشمنانْ با بردباری رفتاركرد و بدین جهت، به «كاظم» شهرت یافت.
ولادت امام حلم و شكیبایی، باب الحوائج، امام موسی كاظم (ع) خجسته و مبارك باد.