امام محمد باقر (ع) در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه اول ماه رجب یا سوم ماه صفر سال 57 هجری یا به روایتی دیگر سال 56 هجری قمری، در مدینه به دنیا آمد.
امام باقر(ع) در دوران امامت خویش، با وجود شرایط نامساعدی كه بر عرصه‌ی فرهنگ اسلامی سایه افكنده بود، با تلاشی جدی و گسترده نهضتی بزرگ را در زمینه‌ی علم و پیشرفت‌های آن طراحی كرد. تا جایی كه این جنبش دامنه‌دار به بنیان‌گذاری و تأسیس یك دانشگاه بزرگ و برجسته اسلامی انجامید كه پویایی و عظمت آن در دوران امام صادق(ع)، به اوج خود رسید.
امام محمد باقر (ع) با برقراری حوزه‌ی درس، با كج اندیشی‌ها، زدودن چالش‌های علمی، تحكیم مبانی معارف و اصول ناب اسلامی با تكیه بر آیات رهنمون‌گر قرآن مبارزه كرد و تمام ابواب فقهی و اعتقادی را از دیدگاه قرآن بررسی كرد و به پرورش دانشمندان و فرهیختگان عصر خود و جنبش بزرگ علمی كمر بست. آن حضرت بنیانگذار انقلاب فرهنگی و نهضت علمی شیعه بود.
حضرت امام محمد باقر(ع) 19 سال و ده ماه پس از شهادت پدر بزرگوارش، حضرت امام زین العابدین (ع)، زندگی كرد و در همه‌ی این مدت به انجام دادن وظایف خطیر امامت، نشر و تبلیغ فرهنگ اسلامی، تعلیم شاگردان، رهبری اصحاب و مردم و اجرا كردن سنت‌های جد بزرگوارش در میان مردم پرداخت. سرانجام حضرت امام محمد باقر (ع) در هفتم ذیحجه سال 114هجری در 57سالگی در مدینه به دست هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست. پیكر مقدسش را در قبرستان بقیع - كنار پدر بزرگوارش - به خاك سپردند.
شهادت جانسوز نهال گلشن دین، نور دیده زهرا، سپهر دانش و بینش ،حضرت امام محمد باقر(ع) را تسلیت می‌گوییم.