امام علی ‌بن موسی‌الرضا (ع)، هشتمین امام شیعیان در یازدهم ذیقعدﺓ الحرام سال 148 هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند.
نام مبارك ایشان علی و كنیه آن حضرت ابوالحسن و مشهورترین لقب آن حضرت «رضا» به معنای «خشنودی» است. امام محمد تقی (ع) سبب نامیده شدن آن حضرت به این لقب را این گونه فرمودند: «خداوند او را رضا لقب نهاد، زیرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمین از او خشنود بوده‌اند و ایشان را برای امامت پسندیدند و به خاطر خلق و خوی نیكوی ایشان، هم دوستان و هم دشمنان از ایشان راضی و خشنود بود‌ند.»
یكی از القاب مشهورآن حضرت «عالم آل محمد» است. این لقب نشان دهنده‌ی ظهور علم و دانش ایشان است. جلسه‌های مناظره‌ی متعددی امام با دانشمندان بزرگ عصر خویش، به ویژه علمای ادیان مختلف انجام داد كه در همه آنها با سربلندی تمام بیرون آمد.
حضرت امام رضا (ع) تا قبل از هجرت به مرو در مدینه بودند و در آنجا در جوار مدفن پاك رسول خدا (ص) به هدایت مردم و تبیین معارف دینی و سیره نبوی می‌پرداختند. مردم مدینه نیز بسیار امام را دوست می‌داشتند و به ایشان همچون پدری مهربان می‌نگریستند. تا قبل از این سفر، با اینكه امام بیشتر سال‌های عمرش را در مدینه گذرانده بود، اما در سراسر مملكت اسلامی پیروان بسیاری داشت كه گوش به فرمان اوامر امام بودند.
ایشان در 35 سالگی عهده‌دار مسئولیت امامت و رهبری شیعیان شدند و حیات ایشان مقارن بود با خلافت خلفای عباسی كه سختی‌ها و رنج بسیاری را بر امام روا داشتند و سرانجام مأمون عباسی ایشان را در 55 سالگی به شهادت رساند.
امامت و وصایت حضرت رضا (ع) بارها توسط پدر بزرگوارشان اعلام شده بود. به خصوص امام كاظم (ع) بارها در حضور مردم ایشان را به عنوان وصی و امام بعد از خویش معرفی كرده بودند. خصوصیات اخلاقی و زهد و تقوای آن حضرت به گونه‌ای بود كه مردم را شیفته و مجذوب خود كرده بود.
در باغ ولایت گل خوشبوست رضا سروچمن گلشن مینوست رضا
نومید مشو زدرگه احسانش زیرا به جهان ضامن آهوست رضا

ولادت با سعادت هشتمین اختر تابناك امامت و ولایت، حضرت ثامن الحجج، علی بن موسی الرضا (ع) بر عموم مسلمین جهان مبارك باد.