امام موسی كاظم (ع) ، هفتمین ستاره‌ی هدایت در آسمان امامت و نهمین گل از شاخسار عصمت است. ایشان در سال 128 ق در سرزمین اَبْواء در نزدیكی شهر مدینه متولد شدند و جهان را به نور حضور خود منور ساختند.
آن حضرت در بیست سالگی با شهادت جانسوز پدر بزرگ‌وار خود امام جعفر صادق (ع) ردای امامت را بردوش گرفتند. مدت امامت آن امام هُمام 35 سال بود كه سرشار از فشارها و آزار حاكمان جابرپیشه‌ی آن زمان بود كه بر آن یگانه‌ی عصر، ظلم بسیاری روا كردند. دوران امامت پیشوای هفتم، امام موسی كاظم علیه السلام، دورانی سرشار از خفقان و ظلم و فشار بود. آن امام بزرگ‌وار كه در راه محافظت از علویان و پاسداری از امت رسول خدا صلی الله علیه و آله موظف به تقیه بود، در عین تقیه در برابر حُكّام جور، گاه با برخوردی سیاسی، چهره‌ی غیراسلامی حاكمان عباسی را افشا می‌ساخت.
حضرت امام موسی بن جعفر(ع) به القابی چون كاظم، صالح، صابر و امین لقب یافته بود، ولی مشهورترین لقب ایشانْ كاظم، یعنی فروبرنده خشم است. ظلم و ستمی كه در زمان خلافت حاكمان عباسی بر آن حضرت رفت، بسی بیش تر و سخت از آن است كه در قلم آید، ولی آن امام هُمام در كنار تحمل همه‌ی این مرارت ها، صبر پیشه كرد، خشم خود را فروبرد و با دشمنانْ با بردباری رفتار كرد و بدین جهت، به «كاظم» شهرت یافت.
امام موسی كاظم(ع)فرمودند: «بدانید كه بهاى تن شما مردم، جز بهشت نیست، آن را جز بدان مفروشید».
سالروز شهادت امام موسی كاظم(ع) اسوه‌ی دانش و بینش و گنجینه دعاهای مستجاب را بر پیروان صادق آن حضرت تسلیت می‌گوییم.