حضرت امام ابوالحسن علی النقی الهادی( علیه السلام )، ملقب به « امام هادی (ع) » در 15 ذی الحجه سال 212 هجری قمری ، در اطراف مدینه منوره در محلی به نام " صریا " متولد گشت.
پدر بزرگوارشان حضرت امام جواد (ع) و مادرشان بانوی گرامی سمانه مغربیه است كه بانویی بافضیلت و باتقوا بود.
امام هادی(ع) در سن 6 یا 8 سالگی ، یعنی در سال 220 هجری، پس از شهادت پدر ارجمندشان حضرت امام جواد(ع) به امامت رسیدند.
مدت 33 ساله امامت حضرت هادی الائمه (ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوكل عباسی معاصر بود.
آن حضرت و فرزند گرامی ایشان امام حسن عسكری (علیهما السلام) به « عسكریین » شهرت یافتند ، زیرا خلفای بنی عباس، ایشان را از سال 233 به سامرا (عسكر) برده و تا آخر عمر پربركتشان در آنجا تحت نظر قرار دادند.
حضرت امام هادی (ع) به القاب دیگری مانند «نقی»، «عالم»، «فقیه»، «امین» و «طیب»، شهرت داشت و كنیه مبارك ایشان نیز «ابوالحسن» است.
امام علی النقی (ع) ، دارای نفس زكیه و عزمی راسخ و همتی عالی بود و عظمت شخصیت آن بزرگوار (ع) به قدری زیاد است كه دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است.
آن حضرت (ع)، سرانجام در سوم ماه رجب سال 254 هجری قمری و در سن 42 سالگی، توسط متوكل عباسی به شهادت رسید و مرقد شریف ایشان هم در جوار مرقد فرزند بزرگوارشان حضرت امام حسن عسكری(ع) در شهر سامراء است.