روز بیست و هفتم شهریور ماه، سالروز درگذشت شهریار، شاعر ایرانی، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز ملی شعر و ادب پارسی، نامیده شده است.
زبان و ادبیات فارسی به عنوان دومین زبان جهان اسلام و زبان حوزه فرهنگ و تمدن ایرانی، با هزاران آثار گران سنگ در زمینه های مختلف ادبی، عرفانی، فلسفی، كلامی، تاریخی، هنری و مذهبی همواره مورد توجه و اعتقاد ایرانیان و مردمان سرزمینهای دور و نزدیك بوده است. در فرهنگ ایرانی، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه می شود. كودك در گاهواره، لالایی می شنود و از همان آغاز به شعر اُنس می گیرد و پس از مرگ نیز، آرایه مزارش، شعری است كه برایش می سرایند و چه بسا خود پیش از مرگ برای خویش شعری می سُراید. این آمیختگی مردم ایران با شعر و تأثیری كه شعر بر فرهنگ و روحیات و رفتاراین مرزوبوم می گذارد، ضرورت پرداختن به آن و ضرورت پاسداری از حریم این عنصر اعجاز آفرین را بیشتر روشن می سازد.استاد سید محمد حسین شهریاریكی ازشاعران بزرگ ایران است كه سالروزدرگذشت وی با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز ملی شعر و ادب پارسی، نامیده شده است.استاد شهریار در سرودن انواع شعر فارسی-مانند غزل، قصیده، مثنوی تبحر داشته‌است.
شهریار به تمامی هنرها، به ویژه شعر، موسیقی و خوشنویسی علاقه داشت. او نسخ، نستعلیق و خط تحریری را خوب می نوشت و قرآن را با خط خوش كتابت می كرد.
بیان لطیف، ساده، روان و جذابیت كلام، ویژگی های شعر شهریار است. البته گاه در كنار بیان لطیف و ادیبانه، شاعر با شجاعت، پروایی از كاربرد اصطلاحات عامیانه ندارد و تصاویر زیبای كلامی را با جملات محاوره ای در می آمیزد شهریار، شعر را هنرمندانه به خدمت گرفته بود تا مذهب، ملت و میهن خود را به جهانیان معرفی كند. شعر او، گاه خواننده را به جهانی والاترمی برد، به آسمان های عرفان و انسانیت كامل، پرواز می دهد و عالم هایی بالاتر از این عالم ظاهری را كه خود درك كرده است به او نشان می دهد. گاه نیز خواننده را دگرگون می كند و او را وا می دارد بی اختیار به روزگار حسرت خود، به ناپایداری روزگار، آرزوهای محال، فرصت های از دست رفته و بر آن گذشته ای كه باز آمدنی نیست اشك بریزد و همه گذشته تلخ و شیرین خود را در آن ببیند. در واقع، هر یك از شعرهای شهریار، پرده ای از سوز و سازها و افت و خیزهای زندگی او را نشان می دهد و از وطن، اجتماع و تاریخ سخن می گوید.