درستكاری موجب و بلكه از لوازم خوشبختی بشر است. درستكاری، مثل پی ساختمان است. ما چنانچه بخواهیم شخصیتمان ساختمان محكم و قابل اعتمادی داشته باشد، درستكاری برایمان اساسی می‌شود. اما درستكاری از چیزهای كوچك شروع می‌شود. ما گاهی در زندگی روزمره‌مان كارهای نادرستی می‌كنیم و فكر می‌كنیم اشكالی ندارد. اما پایبندی به اصول اخلاقی ربطی به كوچكی یا بزرگی كار ندارد. دروغ، دروغ است چه دروغ كوچك مصلحتی باشد چه دروغ بزرگ. دزدی، دزدی است چه یك تومان چه یك میلیون تومان. وقتی می‌گویند: تخم مرغ دزد شتر دزد می‌شود به همین حقیقت اشاره می‌كنند. كج روی همیشه از چیزهای كوچك شروع می‌شود، و به تدریج بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود تا این كه ما را به وادی غریب و ناآشنایی می‌رساند كه سرگردان و حیران نمی‌دانیم چطور و چرا به آنجا رسیدیم.

واقعیت این است كه بدون درستكاری، هیچ موفقیت حقیقی‌ای در كار نیست. اما «عقلانیت انفرادی» باعث می‌شود كه هر كس فقط به خودش و منافع ظاهری خودش فكر كند و غافل شود از اینكه منافع او، در گرو منافع دیگران است. آدم‌ها (جز بیماران روانی و دیوانگان) همه عاقل‌اند، اما اغلبشان عقل انفرادی دارند و فقط منافع خود را می‌بینند. لذا هر كس به خود و وابستگان خود فكر می‌كند و در این بازی، همه سعی می‌كنند بر یكدیكر سبقت بگیرند و یكدیگر را بچاپند.

این بازی، روز به روز تشدید خواهد شد و كار به جایی خواهد رسید كه زندان‌ها پر شوند و هیچكس از هیچكس در امان نباشد. علاج این امر، جز با درستكاری و گسترش عدالت اجتماعی میسر نیست و خوشختی فردی و اجتماعی در گرو رفتار صادقانه و درستكاری است.