علیرضا ایرانمهر نویسنده و مدرس نویسندگی در برنامه «كافه رادیو» رادیو جوان اظهار كرد: در هفته گذشته درباره پیكربندی و ساختار نویسندگی گفتگو كردیم كه داستان را باید پیكربندی كنیم و هر اتفاقی را در كجای داستان باید قرار دهیم و حالا در ادامه باید به صحنه داستان توجه داشته باشیم و همچنین صحنه جایی است كه داستان در آن اتفاق می افتد.

محمودی ایرانمهر در ادامه اضافه كرد: معمولا وقتی داستانی را می خوانیم یا حتی یك فیلمی را مشاهده می كنیم، طبیعتا كارگردان و نویسنده آن فضا را برای ما توصیف و آماده كرده است. نویسندگان حرفه ای این كار را خیلی ظریف انجام می دهند. آنقدر این كار ظریف و زیبا انجام می شود كه ما فكر می كنیم كه اینكار بدیهی است.

علیرضا محمودی ایرانمهر مدرس نویسندگی اشاره كرد: ما وقتی خودمان داستان می نویسیم، مدام سوالاتی برایمان پیش می آید كه چرا داستان ما طبیعی نیست و چرا آن طوری كه دلمان می خواهد احساس نمی شود یا دیگران داستان را می خوانند، غیر قابل فهم است. مهم ترین دلیل اینكه به مسئله صحنه پردازی كه از اركان مهم نویسندگی است، در داستان نویسی توجه نمی كنیم.

این نویسنده و مدرس نویسندگی درباره صحنه پردازی تصریح كرد: اساسا صحنه پردازی در داستان نویسی به فراموشی سپرده شده است. شاید به این دلیل نیز باشد كه بیشتر این دوستان به نوشتن در فضای مجازی عادت كرده اند، در فضای مجازی طبیعتا فرصتی برای این چنین كارها پیش نمی آید. در این فضاها در پست ها به سرعت می نویسند و همچنین زمانی برای فكردن برای صحنه پردازی ایجاد نمی شود. این كار به نویسندگی حرفه ای آسیب وارد می كند.

علیرضا محمودی ایرانمهر مدرس نویسندگی در پایان خاطرنشان كرد: شما وقتی می خواهید داستان بنویسید باید به این سوال ها دقت كنید: (كی ؟ كجا و چطور؟) این صحنه اتفاق می افتد و در وهله بعد به این سه سوال باید پاسخ دهید. این سوالات باعث می شود كه شما در داستان نویسی صحنه خودتان را خیلی خوب بسازید و مخاطب شما نیز با اثرتان به خوبی ارتباط برقرار كند.