سخن مشهوری از شكسپیر، نمایش‌نامه نویس قرن 16میلادی، را شاید همه شنیده باشیم كه زندگی مثل صحنه‌ی بزرگ نمایش است كه هر كه می‌آید و نقش خود را ایفا می‌كند و می‌رود
گاهی ما مجبوریم آنی نباشیم كه هستیم. یعنی نقشی را بازی كنیم كه با واقعیت درون ما فاصله دارد. اما بنا به مصلحت می‌باید به ایفای نقش‌های گوناگون در زندگی بپردازیم و خود اصلی‌مان را پنهان كنیم. در واقع دلایل نقش بازی كردن را عده‌ای ترس یا خجالتی بودن یا حرص و طمع دانسته‌اند، اما دلیل آن هرچه باشد اصل ماجرا فراموش نمی‌شود و آن اینكه ما از خودمان فاصله می‌گیریم. البته جنبه‌های مثبت را هم می‌توان در این‌باره در نظر گرفت كه اساسا بازی كردن سبب رشد و شكوفایی استعدادها به ویژه در بین كودكان می‌شود. بازی كردن مهم‌ترین نیاز كودك است. كودك از طریق بازی با دنیای اطراف ارتباط برقرار می‌كند و از طریق آن جنبه‌های گوناگون شخصیت او شكل می‌گیرد. در كنار رشد همه جانبه‌ی روانی او، بازی ابزار بسیار مناسبی برای رشد جسمی كودك نیز به شمار می‌رود.
هماهنگی در رشد اندام‌های انسان با میزان فعالیت او ارتباط دارد. بازی باعث افزایش قدرت عضلات در كودكان می شود. همچنین باعث توسعه‌ی اندام‌های داخلی مانند تنفس، گردش خون، گوارش، غدد و اعصاب می‌شود. بازی انرژی اضافی كودكان را در جهت نشاط آور شدن زندگی به كار می‌گیرد. كودكان با این طرف و آن طرف پرت كردن توپ، عضلات خود را تمرین می‌دهند و دست و چشم خود را هماهنگ می‌كنند. بازی، غالباً شامل فعالیت ماهیچه‌ای می‌شود كه نقشی حیاتی در رشد جسمی دارد. كودكان با تمرین و تكرار مهارت‌های جدید خود، قوت ساختارهای زیست شناختی خود را بالا می‌برند و فرصت‌های جدیدی برای یادگیری‌های بعدی فراهم می‌آورند. بازی موجب رشد هماهنگ دستگاه‌ها و اعضای مختلف بدن و باعث تقویت حواس كودك می‌شود. همچنین نیرو و انرژی بدن را به بهترین شكل ممكن مصرف می‌كند و موجب آگاهی كودك از توانایی‌های بدنی و فكری خود می‌شود.
برنامه‌ی راهكار 24 بهمن به موضوع فیلم بازی كردن و ایفای نقش پرداخته است.
