28 صفر، شهادت كریم آل طه، امام حسن مجتبی (ع) را به شیعیان جهان تسلیت می‌گوییم.
سالروز شهادت سبط اكبر پیامبراكرم (ص)، امام حسن مجتبی (ع) در روز 28 صفر است كه در روزهای طوفانی صدر اسلام همچون بازویی پرتوان در كنار پدر بزرگوارش و نیز در دوران زمامداری كوتاه خودش از كیان اسلام و مسلمین دفاع كرد. امامی كه پیامبر خدا او را سیدِ جوانان اهل بهشت معرفی كرد. آن حضرت در طول مدت حیات خویش با ستم‌ها و جفاهای فراوانی مواجه شد.
امام حسن مجتبی (ع) در شب نیمۀ رمضان سال سوم هجری در مدینه چشم به جهان گشود و حدود هفت سال از دوران زندگی پیامبر اكرم (ص) را درك كرد و پس از آن حضرت حدود سی سال با پدر بزرگوارشان علی بن ابی طالب علیه السلام ملازمت داشت. بعد از شهادت امیرالمؤمنان علیه السلام به مدت ده سال عهده‌دار مقام امامت بودند.
حكومت اموی پس از تحمیل صلح بر امام حسن مجتبی (ع) گرچه به بسیاری از اهداف خود رسیده بود، ولی همچنان وجود امام حسن (ع) مانع از به اجرا درآوردن برخی از نیّات پلید آنان بود. از جمله اهدافی كه معاویه دنبال می‌كرد، تعیین جانشین برای خود بود. وی از اجرای این تصمیم كه برخلاف مفاد صلح نامه او با امام حسن مجتبی (ع) بود وحشت داشت و می‌دانست كه اگر در زمان حیات آن حضرت به چنین كاری دست بزند، بدون شك با مخالفت شدید امام حسن مجتبی (ع) روبه رو خواهد شد. بر این اساس تصمیم گرفت از هر راه ممكن امام علیه السلام را به شهادت برساند. پس از بررسی‌های زیاد جعده همسر امام حسن مجتبی (ع) را مناسب‌ترین فرد برای تحقق بخشیدن به این هدف پلید دید. آن گاه به صورت محرمانه و با ارسال صدهزار درهم به جعده، به او قول داد كه اگر امام حسن علیه السلام را به شهادت برساند او را به همسری یزید درخواهد آورد. بدین وسیله جعده آن حضرت را با ریختن زهر در آب آشامیدنی مسموم كرد و طولی نكشید بر اثر آن، امام حسن مجتبی (ع) به شهادت رسید.
از صفات برجسته و معروف امام حسن (ع) حلم و بردباری بود. به گونه‌ای كه «الحِلْمُ الحَسَنِیَّة» در فرهنگ اسلامی ضرب المثل شده است. بردباری و سعۀ صدر آن حضرت به اندازه‌ای بوده است كه سرسخت‌ترین دشمنان او نیز به این صفت همواره اعتراف داشتند. نقل می‌كنند، وقتی جنازۀ امام حسن (ع) را پس از ممانعت عده‌ای از دفن آن دركنار مرقد رسول خدا (ص)، به طرف بقیع حمل می‌كردند، ناگهان امام حسین (ع) متوجّه شدند كه مروان یكی از سرسخت‌ترین دشمنان برادر بزرگوارش امام حسن (ع) یك طرف تابوت را به دوش گرفته است. امام حسین (ع) از این كار او متعجب شدند و سپس از وی پرسیدند: «شما كه تا برادرم زنده بود همواره مایه اندوه او بودید. چه شده كه اكنون در تشیع جنازه‌اش شركت كرده‌اید؟» مروان گفت: «آری این كارها را در حق كسی انجام دادم كه حلم و خویشتن داری او با كوه‌ها برابری داشت».
سرانجام امام حسن مجتبی (ع) در 28 صفر سال پنجاه هجری در 47 سالگی به دستور معاویه بن ابی سفیان و به دست جعده دختر اَشْعَثِ بنِ قِیس مسموم شد و بر اثر همان زهر به شهادت رسید.
شهادت كریم اهل بیت علیهم السلام، امام حسن مجتبی (ع) را به تمامی مسلمانان و شیعیان جهان را تسلیت می‌گوییم.
