حضرت امام حسن (ع) در سال سوم هجرت و در شب نیمۀ ماه مبارك رمضان دیده به جهان گشود. آن حضرت در بین ائمه اطهار (علیهم السلام) از نظر صورت و سیرت شبیه ترین‌شان به حضرت رسول (ص) بود. وقتی حضرت امام حسن (ع) به دنیا آمد شباهت بسیاری به جد بزرگوارش داشت و این شباهت بعدها در چهره، رفتار و گفتار آن حضرت بیشتر نمایان شد. علاوه بر چهرۀ جذاب و نورانی، راه رفتن و صحبت كردن حضرت نیز مانند پیامبر گرامی اسلام (ص) بود. حُسنِ خلق، كرامت، جوانمردی، یتیم‌نوازی و دیگر سجایای اخلاقی را نیز آن حضرت از جدّ گرامی‌اش به ارث برده بود.
در روایات بسیاری نقل شده است كه حضرت رسول (ص) به امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) محبت فراوان داشتند و می‌فرمودند كه آن دو، سید جوانان اهل بهشت هستند. هم چنین در روایتی آمده است كه پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند: «هركس دوست دارد به آقای جوانان اهل بهشت بنگرد، به چهرۀ حسن نگاه كند».
امام حسن علیه السلام توجهی ویژه به خداوند داشت. آن حضرت وقتی وضو می‌گرفت رنگ می‌باخت و به لرزه می‌افتاد. از او می‌پرسیدند كه چرا چنین می‌شوی؟ می‌فرمود: «كسی را كه در پیشگاه خدا می‌ایستد جز این سزاوار نیست». از امام جعفر صادق (ع) نقل می‌كنند كه فرمود: «امام حسن علیه السلام هم عابدترین مردمان زمان خویش بود و هم با فضیلت ‌ترین آنان. وقتی به یاد مرگ و روز رستاخیز می‌افتاد، آنچنان می‌گریست تا بی‌حال می‌شد.»
كرم و سخاوت حضرت امام حسن (ع) به حدی بود كه در روایت آمده است كه هیچ گاه گدایی را رد نكرد و در برابر درخواست او «نه» نگفت. به همین دلیل است كه او را كریم آل طه (علیهم السلام) و گاهی نیز كریم اهل بیت (علیهم السلام) می‌گویند. هنگامی كه به ایشان عرض شد: «چرا هیچ سائلی را رد نمی كنید؟» فرمود: «من سائل درگاه خدا و راغبِ پیشگاه او هستم و شرم دارم كه خود درخواست‌كننده باشم و سائلی را رد كنم». و نیز می‌فرمود: «بهترین روزهای جوانمرد روزی است كه از او چیزی درخواست شود.»
سالروز میلاد فرخندۀ حضرت امام حسن (ع) بر همه مسلمانان جهان مبارك باد.