امام علی ‌بن موسی‌الرضا (ع) هشتمین امام شیعیان در یازدهم ذیقعدﺓ الحرام سال 148 هجری در مدینۀ منوره دیده به جهان گشودند.

نام مبارك ایشان علی و كنیه آن حضرت ابوالحسن و مشهورترین لقب آن حضرت «رضا» به معنای «خشنودی» است. امام محمد تقی (ع) سبب نامیده شدن آن حضرت به این لقب را این گونه نقل فرمودند: «خداوند او را رضا لقب نهاد زیرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمین از او خشنود بودند و ایشان را برای امامت پسندیدند و همینطور به خاطر خلق و خوی نیكوی امام هم دوستان و نزدیكان و هم دشمنان از ایشان راضی و خشنود بود‌ند.

یكی از القاب مشهور حضرت «عالم آل محمد» است. این لقب نشان دهندۀ ظهور علم و دانش ایشان است. جلسه‌های مناظرۀ متعددی كه امام با دانشمندان بزرگ عصر خویش، به ویژه علمای ادیان گوناگون انجام داد و در همۀ آنها با سربلندی تمام بیرون آمد.

حضرت امام رضا (ع) تا قبل از هجرت به مرو در مدینه بودند و در آنجا در جوار مدفن پاك رسول خدا (ص) به هدایت مردم و تبیین معارف دینی و سیره نبوی می‌پرداختند. مردم مدینه نیز بسیار امام را دوست داشتند و به ایشان همچون پدری مهربان می‌نگریستند. تا قبل از این سفر، با اینكه امام بیشتر سال‌های عمرش را در مدینه گذرانده بود، اما در سراسر مملكت اسلامی پیروان بسیاری داشت كه گوش به فرمان اوامر امام بودند.

ایشان در 35 سالگی مسئولیت امامت و رهبری شیعیان را بر عهده‌ گرفتند و حیات ایشان مقارن بود با خلافت خلفای عباسی كه سختی‌ها و رنج بسیاری را بر امام رواداشتند و سر انجام مأمون عباسی ایشان را در 55 سالگی به شهادت رساند.

امامت و وصایت حضرت رضا (ع) را بارها پدر بزرگوارشان اعلام كرده بودند. به خصوص امام كاظم (ع) بارها در حضور مردم ایشان را وصی و امام بعد از خویش معرفی كرده بودند. خصوصیات اخلاقی و زهد و تقوای آن حضرت به گونه‌ای بود كه حتی دشمنان خویش را نیز شیفته و مجذوب خود كرده بود. با مردم در نهایت ادب تواضع و مهربانی رفتار می‌كرد.
شخصی به امام رضا (ع) عرض كرد: «به خدا سوگند هیچكس در روی زمین از جهت برتری و شرافت اجداد، به شما نمی‌رسد.» امام فرمودند: «تقوی به آنان شرافت داد و اطاعت پروردگار، آنان را بزرگوار ساخت.»

میلاد هشتمن نور ولایت، على بن موسى الرضا (ع) بر همۀ شما خجسته و مبارك باد.