امام موسی كاظم (ع)، هفتمین ستاره‌ی هدایت در آسمان امامت و نهمین گل از شاخسار عصمت است. ایشان در سال 128 هجری قمری در سرزمین اَبْوا در نزدیكی شهر مدینه متولد شدند و جهان را به نور حضور خود منور ساختند. آن حضرت در بیست سالگی با شهادت جانسوز پدر بزرگوار خود، امام جعفر صادق (ع)، ردای امامت را بردوش گرفتند. مدت امامت آن امام هُمام 35 سال بود كه سرشار از فشارها و آزار حاكمان جابرپیشه آن زمان بود كه بر آن یگانه‌ی عصر، ظلم بسیاری روا كردند. دوران امامت پیشوای هفتم، امام موسی كاظم (ع)، دورانی سرشار از خفقان و ظلم و فشار بود. آن امام بزرگوار كه در راه محافظت از علویان و پاسداری از امت رسول خدا (ص) موظف به تقیه بود، در عین تقیه در برابر حُكّام جور، گاه با برخوردی سیاسی، چهره غیراسلامی حاكمان عباسی را افشا می‌ساخت.

حضرت امام موسی بن جعفر(ع) به القابی چون كاظم، صالح، صابر و امین لقب یافته بود، ولی مشهورترین لقب ایشانْ كاظم، یعنی فروبرنده‌ی خشم است. ظلم و ستمی كه در زمان خلافت حاكمان عباسی بر آن حضرت رفت، بسی بیشتر و سخت‌تر از آن است كه در قلم آید، ولی آن امام هُمام در كنار تحمل همه این مرارت‌ها، صبر پیشه كرد، خشم خود را فروبرد و با دشمنانْ با بردباری رفتار كرد و بدین جهت، به «كاظم» شهرت یافت.

امام موسی كاظم (ع)، سرانجام در بیست و پنجم رجب سال 183 هجری قمری در 55 سالگی به شهادت رسید. سالروز شهادت امام موسی كاظم(ع)، هفتمین مولای غریب شیعیان را به مسلمانان جهان تسلیت می‌گوییم.