صدرالدین محمد بن ابراهیم بن یحیی قوامی شیرازی مشهور به صدرالمتألهین و ملاصدرا در 9 جمادی‌الاول980هـ .ق در شیراز متولد شد. پدرش، خواجه ابراهیم قوام، مردی دانشمند و وزیر حاكم پارس بود. ملاصدرا ابتدا در مكتب خانه‌ی ملا احمد در محله‌ی قوام، خواندن و نوشتن و قرائت قرآن را فراگرفت. بعد به فرمان پدرش به بصره رفت و مدتی در حجره‌ی بازرگانی شیرازی به نام یوسف بیضاوی مشغول به كار شد. اما با مرگ پدر، به شیراز بازگشت و به اداره‌ی حجره‌ی پدر پرداخت ولی بعد برای تحصیل به اصفهان رفت، در مدرسه‌ی «خواجه» به تحصیل پرداخت و محضر استادانی چون شیخ بهایی، میرداماد و میرفندرسكی را درك كرد. او دروس فقه، علوم حدیث و تفسیر را از شیخ بهایی، حكمت الهی و حكمت شرق و غرب را از میرداماد آموخت.

شهید آیت الله مرتضی مطهری در كتاب خدمات متقابل اسلام و ایران درباره‌ی فلسفه‌ی ملاصدرا می نویسد: «فلسفه‌ی ملاصدرا از یك نظر به منزله‌ی چهارراهی است كه در آن چهار جریان یعنی حكمت «مشایی»، «ارسطویی» و «سینایی» و حكمت اشراقی سهروردی و عرفان نظری محی الدینی، و معانی و مفاهیم كلامی با یكدیگر تلاقی كرده و مانند چهار نهر سر به هم برآورده، رودخانه‌ای خروشان به وجود آورده‌اند». فلسفه‌ی خاص ملاصدرا را اصطلاحاً «حكمت متعالیه» می‌گویند.
مقام معظم رهبری فرموده‌اند: «مكتب فلسفه‌ی صدرالمتألهین همچون همه فلسفه‌ها در محدوده‌ی ملیت و جغرافیا نمی‌گنجد و متعلق به همه‌ی انسان‌ها و جامعه‌هاست.»
سالروز بزرگداشت حكیم فرزانه ملاصدرا، گرامی باد.