اول اردیبهشت، روز بزرگداشت سعدی شاعر پارسی گو و استاد سخن است.
روزی برای تأمل هرچه كوتاه و گذرا بر احوال این چهره‌ی ماندگار ادبیات ایران و جهان و شناخت بیشتر افكار و اندیشه‌های ناب او كه همواره بر تارك ادبیات درخشیده و می‌درخشد.
مشرف‌الدین مصلح بن عبدالله شیرازی، متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. وی احتمالاً بین سال‌های 600 تا 615 هجری قمری زاده شده‌است. در جوانی به مدرسه‌ی نظامیه‌ی بغداد رفت و به تحصیل ادب و تفسیر و فقه و كلام و حكمت پرداخت. سپس به شام و مراكش و حبشه و حجاز سفر كرد. وی در سال 655 سعدی‌نامه یا بوستان را به نظم درآورد و در سال بعد (656) گلستان را تألیف كرد. علاوه بر اینها قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیع بند، رباعیات و مقالات و قصاید عربی نیز دارد كه همه را در كلیات وی جمع كرده‌اند. وی بین سال‌های 690 تا 694 هجری در شیراز درگذشت و در همانجا به خاك سپرده شد.
آثار ارزشمند به جای مانده از این استاد سخن حاوی حرف های عمیق، دردمندانه و برآمده از حكمت انسانی و الهی اوست.

سعدیا مرد نكونام نمیرد هرگز مرده آن است كه نامش به نكویی نبرند

بزرگداشت شاعر همیشه جاوید، سعدی شیرازی خجسته باد.