به گزارش گروه چندرسانه‌ای رادیو جوان؛ مهارت ریسك كردن عموماً با ریسك پذیری اشتباه گرفته می‌شود.در حالی كه ریسك پذیری یك صفت شخصیتی است و مورد توجه روانشناسان و شخصیت شناسان قرار می‌گیرد.در حالی كه ریسك كردن یك مهارت است كه هر كس می‌تواند بسته به نیاز خود، در مورد آن مطالعه كند.

ریسك كردن، به معنای اقدام كردن برای دستیابی به یك هدف یا خواسته یا برآورده كردن یك نیاز، در شرایطی است كه می‌دانیم این اقدام ممكن است تبعات یا دستاوردهای منفی هم داشته باشد.

بر این اساس، مهارت ریسك كردن به معنای جستجوی فرصت‌های جدید، ارزیابی تبعات احتمالی، سنجش تبعات مثبت و منفی و مقایسه آنها با یكدیگر و در نهایت، انتخاب میان اقدام كردن و نكردن است.

سطح پایه: می‌توانم شرایطی را كه در آن ریسك وجود دارد، تشخیص دهم. به عبارتی می‌توانم حدس بزنم كه در چه مواردی، دستاوردهای مثبت و نتایج مطلوب، ممكن است با دستاوردها و نتایج و اتفاقات نامطلوب هم همراه باشد. البته فقط می‌توانم تشخیص بدهم و نه بیشتر.سطح میانی: علاوه بر اینكه می‌توانم شرایط دارای ریسك را تشخیص دهم، می‌توانم این شرایط را ارزیابی و تحلیل هم بكنم. به این معنا كه ارزش دستاوردهای مثبت و چالش نتایج منفی و احتمال وقوع هر یك از آنها را برآورد كنم و در نهایت با توجه به سطح ریسك پذیری خودم یا دیگران، قضاوت كنم كه آیا ریسك كردن در یك تصمیم مشخص، پذیرفتنی است یا نه.

سطح پیشرفته: تشخیص ریسك و تحلیل ریسك با اقدام به فعالیتهای حاوی ریسك تفاوت دارد. به عبارتی درك خطر با خطرپذیری و خطركردن یكسان نیست. كم نیستند كسانی كه به دیگران مشاوره های خوب و درستی ارائه‌ می‌دهند و آنها را به ریسك معقول تشویق می‌كنند، اما خودشان جرات نمی‌كنند در شرایط مشابه دست به اقدام بزنند و بر اساس توصیه‌های خودشان رفتار كنند.

سطح خبره: در این سطح، مهارت ریسك كردن از سطح فردی خارج می‌شود. به معنای اینكه فرد، می‌تواند مسئولیت تصمیم‌های بزرگ‌تر و ریسك‌های جدی‌تر را بپذیرد و در موضع مدیر گروه یا سرپرست تیم، ریسك‌های بزرگ‌تری را تحلیل كرده و بر اساس آنها اقدام كند. در این مرحله، معمولاً فرد باید بتواند علاوه بر تحلیل ذهنی ریسك، این تحلیل‌ها را برای دیگران هم بیان كرده و آنها را هم متقاعد كند تا با او در اقدام كردن، همراه شوند.

"كیلومتر 88" بررسی می كند.

انتهای پیام/